Kunstenaarsleven, tweede deel

272

staren, zonder 'n traan, 'n klacht. De begrafenis-drukte, 't gekondoleer : 't ging allemaal over 'm heen. Hij zat maar in de sterfkamer als 'n versufte krankzinnige, zonder 'n smart-klank uit te stooten. Hij kón niet huilen. Ineengezonken, half weggezakt op z'n stoel, zat ie te staren naar 't leege bed. Arnold, die alles voor de begrafenis verzorgd had, de man met z'n gevoelige stem, probeerde aldoor opnieuw iets uit Maurice te krijgen. Maar hij bleef wezenloos. Eindelijk gaf ook die 't op, sprak hij erover met den dokter, die zei, dat zoo'n stomme droefenis uitwerken moest. Dagen achtereen at Maurice niet. Tot ie plots op 'n bord eten aanviel, dat Aal 'm kwam brengen. Als 'n uitgehongerd beest, gulzigde hij alles in 'n paar minuten weg, en zat dan weer in z'n achterkamer, vlak bij 't leege bed, luisterend naar 't boomgeruisch van den brouwerij-tuin, luisterend, al maar luisterend, als hoorde hij in 't windgesuis haar menschelijke zwakte-stem.

'n Week lang bleef hij zoo in de bitterste verwaarloozing van alles om 'm heen. Hij sliep op 'n stoel of op den grond, vlak naast 't bed. Tot op 'n middag, Diewertje inkwam met 'n briefje van Flora. Eerst keek ie haar aan, zonder dat ie iets zei. Z'n gezicht grauwde van ellende, maar antwoorden deed ie niet. Aandachtloos las ie den naam van de afzendster, sprong toen plots op, rukte haar 't briefje uit de hand. Flora had 'm paar woorden van allerinnigste deelneming geschreven.

Toen brak plotseling z'n smart, z'n wee zoo heftig uit 'm, in zoo overstelpend rauw geween, dat Aaltje en Ko Hoenders kwamen opstormen in schrik. Frans bleef bij Kareltje, en Diewertje haalde gauw den dokter. Ze dachten allemaal, dat ie nu pas voor goed krankzinnig geworden was. Hij keek in razende verwildering rond, zoo hevig was z'n ontzinning, dat ie gilde en weenend schor ijlde om Louise. Hij wist niet meer dat ie 'r begraven had, dat ie zelf de kist had dichtgeworpen met zand. 't Was allemaal gebeurd buiten z'n bewustzijn. Niemand had opgemerkt, dat ie niet zag, niet leefde. Nu schoot de krampsmart door 'm heen, sloeg ie in 'n dollen duizel tegen den vloer waar z'n vingers stuipend in de planken klauwden.