Kunstenaarsleven, tweede deel

275

angstig in 'm. Had ze nu zoo gesproken om hem moed te geven, zelf wetend dat ze 't nooit meer ophalen kon ? Tot ie aan haar eigen zangerige woorden merkte, dat ze 't zelf ook vast geloofde.

Soms verergerde ze in één dag zóó, dat de gordijnen weer neer moesten, wijl ze de kracht van 't licht niet verdragen kon en 't zwakste straatgeluid haar hoofdbonzing gaf. Dan volgden er 'n paar dagen van hevige koorts, ijlde ze, mijmerde er een vreemde ontroering uit haar zachte, wezenloos-ver-murmelde zinnetjes.

Op 'n middag begon ze plots in 'n koortsvlaag heel zacht te zingen, zoo zacht en zuiver als op dien lentedag buiten, 't Was 'n simpel liedje, maar zoo argeloos doorhuiverd van prangenden weemoed, dat Maurice Diewertje riep en de kamer uitrende.

De zomer ging voorbij, in trage dagen van moordende hitte, en de zorgen stapelden zich weer voor hem op. Hij had nu krantenarbeid, vertaal-, en ander werk aangepakt, om niet opnieuw in de armoe-ellende te vervallen, waaruit Soonbeek hem opgehaald had.

Louise bleef sukkelen. Dan 'n paar dagen in, dan uit bed. Ze liep er soms half stervend bij. Haar Kareltje nam ze Diewertje uit de handen, maar telkens zonk ze weg, moest haar zuster toch weer bijspringen. Dan deed ze niets dan wild en hartstochtelijk z'n klein mondje zoenen en z'n week kopje streelen. En Maurice voelde martelend den makabren sleur van zoo'n leven. Hij zag Louise voor z'n oogen wegkwijnen, bloed opgeven, rilde van haar al zwakker teringstemmetje. Alleen haar oogen koortsten gloeiender uit de ziekelijk-ver-diepte kassen óp. Tot ze plotseling, op 'n Septemberavond, onder 'n zware bloedspuwing stierf.

Maurice was zóó doorschokt van hevige ontzetting, dat zelfs Ko Hoenders bang werd voor z'n stom, krankzinnig staren.

Z'n broer Arnold was uit België overgekomen om hem te troosten. Z'n moeder zat uren bij 'm. Aaltje Hoenders en Diewertje hielpen in 't huishouden. Maar Maurice bleef stom