Kunstenaarsleven, tweede deel

268

kristalklaar, zoo zoet-klankend in de wei-stilte als 'n vogelenliedje, — nauw beseffend dat ze met hun stille beidjes hier in de trillende ruimte waren. Maurice luisterde, ontroerde er hevig van, bleef doodstil liggen, bang dat ze bij 't minste geritsel zou afbreken. En Louise heelemaal niet beseffend dat ze beluisterd werd, neuriede voort, haar zangetje van verstild geluk.

Om hen heen, zoo ver als ie zien kon, niets dan groene wei en koeien, in 't wazige lentegoud, de verschieten violettig overdampt. Rondom verder weg glansgespeel van licht onder boomloover. Tusschen 't zachte gesidder van zonnekleuren op hagen, 't zilveren en roode gevlam van boerenstulpjes. En vlak bij hem, in de zoete ijlte van de lentelucht, dat wondre, hoogsubtiele vrouwestemmetje, dat zong uit eigen ontroering, net 'n vogeltje; soms onder 't plukken 't wijsje vermijmerend als een stille gedachte. En verder kroop ze in 't gras, vlochten de rappe, bleeke handen de bloempjes bijeen, en al ontroerder, zong 't door, zong dat menschenkeeltje, innig en helder als 'n verliefd leeuwerikje. Dat zag ie weer vóór zich, juist nu, voor haar duister bed, in 't halfdonker van de zieke-kamer. En nu, achter de droef-dichtgetrokken gordijnen, kwijnde dat zelfde trotsche gezicht, dat zelfde mondje dat toen zóó innig, zacht-juichend gezongen had.

Hij was haar, dien ochtend, zacht achterna gekropen, en plots had ie haar omhelsd en 't zang-mondje dichtgezoend. Ze wist niet wat met 'r gebeurde. Maar toen ze de verrukking in z'n stem hoorde, begreep ze. Dien dag was ze zoo gelukkig en zorgeloos blij gebleven als 'n kommunie-kindje in de blankheid van d'r wolkwitte kleertjes. Eerst 'n dag later was de inzinking gekomen, en de vermoeienis die de oogwallen in 'r gezichtje wijder groef.

Nu was 't voor hem om te sterven van weemoed. Louise's zachte nog verzwakte stem hoorde ie smachten naar leven, en half smeeken aan den dokter om kracht. Ze wou gauw weer op. Als ie zóó haar zwakke stem, in 't kamergeduister, hoorde vragen, dacht ie gek te worden van smart-angst. Buiten, achter