Kunstenaarsleven, tweede deel

248

verstomde, hoeveel zuiverder zou ie den dooden Soonbeek in vrede kunnen gedenken. —

Beneden, in den menschenkring bleef Flora heel vreemd doen. Met iedereen sprak ze weer zacht-droef over haar braven, goeien man. Maurice zag de verbijsterende wroeging haar gezicht overkruipen. Ze fluisterde en stamelde soms verward, als verloor ze bij vlagen haar verstand. —

Maurice voelde al sterker weerzin tegen haar droef gedoe. Soms leek het hem als of ze akteerde, in angst en smart wél, maar toch theatraal zich zelf vernietigend. Er zonk 'n vreemde triestheid over hem uit. Wat was er toch gebeurd ? Kon hij nu maar eens rustig denken ? Wat bedoelde ze met haar gelofte, waarbij ze hem zoo ontsteld had aangekeken ? Leefde ze dan heelemaal niets meer terug van 't verleden ? Wist ze dan heelemaal niet meer, hoe ze hem om liefde gesmeekt, gebedeld had ? Ze deed, alsof ze werkelijk haar eigen woorden geloofde, alsof Soonbeek in leven 'n engel, 'n heerlijkheid voor haar geweest was. Herinnerde zij zich dan niets meer van al wat ze 'm verteld had ? Hij duizelde. Hij geloofde aan 'n storing in z'n zien. Hij doorleefde hallucinaties! Want zóó, in 'n paar dagen, kon geen mensch veranderen. —

Louise moest er heen, en hem zeggen of hij of Flora gek was.

Flora, die in 't laatst van z'n leven juist, met heftigen haat, alles had gedaan om Soonbeek te breken, te vernietigen, die haar liefde voor hém had uitgestort in wilde vervoeringen en verrukkingen, waarvoor hij zelf huiverde; zij, die juist in iedere daad 't lage van Soonbeek's woekerziel had aangetoond, elk woord van hem beschaterend, iedere wending van z'n doen bespottend ; zij, die hém zelfs satirisch bekriewelde met kleine ergernisjes, wijl ie niet fel genoeg Soonbeek minachtte en altijd was blijven bekijken als 'n gedrochtelijke vergroeiing van toch wel machtige levensenergie, — zij sprak nu van Soonbeek's edel hart, z'n goedheid, z'n teederheid ! 't Was om dol te worden !

Haar zelve kon hij in dien toestand niet ter verantwoording roepen. De omdraai van voelen en spreken was te helsch, te