Kunstenaarsleven, tweede deel

236

Als Maurice zoo triest-ernstig, zoo stil-ontdaan, tot haar sprak, voelde ze 'n snikkenden huil in haar keel aandreigen. Dan bedaarde 't woeste, sidderende van haar verlang-ziel, kwam ze tot droefste bezinning, 't Grijze vuur in de oogen doofde. Uren er na zat ze verslapt, stil en mat weggezonken te staren, te staren naar niets en naar alles. —

Dan klaagde 't in Maurice. Zoo wezenloos-opgejaagd naar den angstkant van 't droeve leven kon hij haar niet zien zitten. Even moest ie haar dan met 'n zachte hand langs de wang streelen, haar zeggen, dat ze niet zoo zich mocht verdiepen in 't sombere alleen van z'n woorden. Ze zouden lang en innig bij elkaar kunnen blijven, als zij maar beheersch-kracht kreeg. — O ! hij wist zelf wel, in stilte, dat 't gepraat was, dat hij 't kon, wijl zijn verlangen niet die gloeiende verrukkingen kende, waarvan zij alleen leefde, en hij voor haar die innigheid en liefde niet had, die zij voor hém voelde ; maar zeggen moest ie 't toch. —

Ze schrok óp uit haar gestaar, onder 't zachte geklank van zijn stem. Ze was weer gelukkig, nederig-gelukkig dat ie tot haar sprak. Haar hoofd was al verstijfd van angst, dat ie haar zeggen zou : ik mag of kan je niet. meer zien.

Ze voelde nu zelf 't nerveus-uitdagende van 'r toon tegenover zijn beheersching. Ze schrompelde weg van zelfschaamte. De oogen nu keken bedeesd en de gebaren deden onthutst. Met 'n sidder van bedwongen ontroering ging ze weg, haar handje bevend in zijn hand, de oogen néér van smartelijk denken, als had ze pas van 'n vreeselijk sterfgeval gehoord.