Kunstenaarsleven, tweede deel

235

zou dooi niet begrijpen, hij haar nooit, nooit meer onder d'oogen zou komen. Hij kon niet verdragen, dat deze vrouw, die alles, alles van hem had ingedronken, z'n woorden en z'n verrukking, z'n leven en z'n smart, dat die vrouw, voor wie hij Louise al had laten weenen, hem in z'n zelf-beheersching klein zou voorstellen, als 'n niet-durver, 'n machtelooze, 'n gebonden duffe ziel. Daarvoor was haar eigen existentie nog te wankelend, te onvast, al zag ie met verbazing die tartende opstanding van haar heele natuur. Maar juist in die tartende om-stuimigheid voelde hij 't onzuivere, opgeschroefde en machte-looze van haar vroegere natuur weer op 'n andere manier terugkeeren in 'n gevaarlijk uiterste. Daarop moest reaktie volgen. Want waar was de ziekelijke romantiek, 't weeke van die zelfde natuur nu heengegaan ? Haar lachten om Soonbeek, haar klein-vinden van dien man, was van 'n navrante verwildering soms. Daar klonk niet in dóór de groote, rustige haat, de niet-meer-te-schokken-zekerheids-voeling, dat ze afgedaan had met dien duivel. — Dat zou ie haar toch eens zeggen, maar nou niet, later, later. —

Flora hield niet op Soonbeek 'n laffe, gluiperige, schriele ziel te noemen. Ze lachte nu, met zenuwachtigen smaad, om z'n duiveltjes-speler ij. Zelfs daarin vond ze 'm nu klein en j ammerlijk-onnoozel.

Alleen, haar kinderen, haar kinderen, die bleef ze omkoeste-ren, angstig en schuchter, vol vrees en hartstocht, als 'n kip d'r nest kiekens. Na iedere uitstorting bij Maurice voelde ze zich schuldiger tegenover hen. En dan tegenover Louise! Maar ze troostte zich zelf met de gedachte, dat die haar vergaf. Die begreep haar liefde, voelde zelf zoo fijn en zoo diep als vrouw ; die kon weten wat ze leed, wat ze voor smart droeg, naast Soonbeek en zónder Maurice. —

Dat zei ze, zei ze Maurice in 't verschrikte gezicht. Driftig en stroef ging ie daartegen in, verkoelend en kritisch, 't Mocht zoo niet langer blijven. De onrust, 't jagend-navrante waarin ze nu leefde, vermoordde haar ziel. Ze moest, móest zich be-heerschen. —