Kunstenaarsleven, tweede deel

234

de hoogste bevrediging voor hem lag. Hij moest 't genot van 't groote werk ondergaan. Hij voelde nu, er nooit meer zonder te kunnen ! Hij had 't almachtige leven te veroveren, 't leven dat 'm soms den walm van 'n abattoir, dan weer de zoete geuren van 'n zonnigen rozentuin toewoei. — O ! z'n laatste snik zou voor zijn werk, voor de schoonheid zijn !

Flora kwam veel vaker weer bij 'm thuis. Ze bleef soms 'n heelen dag. Dan fladderde ze om 'm heen, licht, slank, in 'r blonde pracht. Ze kon zoo mondain-voornaam, zoo luxueus en rijk-uitgedost zijn in dat schamele woninkje. De weelde van haar kleeren maakte 'm soms verlegen, want daarin al leefde de weelde van haar liefde, haar verrukkingen. Ze wist hoe hij daar van hield. — En toch deed ze nooit bewust-be-vallig, bewust-koket. —

Telkens, onder de kwellende omhelzingen, sloot ze 'm den mond, als ie streng spreken wou over haar uitbundigheid, als ie haar stroef wou zeggen, voor de zooveelste maal, dat, indien ze 'm werkelijk liefhad, ze 'm niet mocht afhouden van zijn werk. Haar liefde moest opoffering, groote opoffering zijn. Want zooals ze nu zich gaf, hem begeerde, deed ze egoistisch als haar man, al was 't op 'n andere manier. —

Maar 't kon er niet uit. 't Sneed zoo vlijmend in haar verrukking.... 't kerfde zoo in haar jubel-ziel.

Toch moest ie doorzetten, doorzeten, drong 't in 'm, wijzen op gevaren en belemmeringen. — Maar Flora tartte, in 'n uitdagenden zwier, iedere hindernis. Er was iets in 'r losgescheurd. Zij, de vormelijke, lieve, zachte, grillig-sentimenteele, weeke vrouw van de eerste ontmoeting, gaf hem nu de handen vol met de uitstortingen van haar verlangende ziel. Ze lachte om z'n bedachtzaamheid, z'n konventioneele overwegingen. Soms zweemde er zelfs 'n beetje spot in 'r woorden. Ze vond 'm deftig en 'n beetje mal, 'n beetje preekerig en zwaar-op-de-hand ! En soms gierde ze 't in 'n zenuwlach zoo fel uit, dat ie er van schrok en huiverde! 't Wilde verzet, dat in haar opstormen ging maakte 'm bang, omdat hij voor zich zelf nu ook vreesde, en wist, dat zoo ze 'm eenmaal werkelijk bespotten