Kunstenaarsleven, tweede deel

231

schuldeischers betaald had. — Toch stiekem houen, vooral voor Flora, want die zou 'm uitschelden dat ie z'n eigen vrienden bewoekerde. — Mocht ie dat niet doen ? Hoeveel zorg en onrust had die Maurice hem al niet gegeven ? Mocht hij nu niet door zijn vrouw verdienen ? Waarom dat zeggen ? Hij betaalde Maurice maandelijks z'n salaris voor z'n artikeltjes. Ze kregen behoorlijk hun geldje en ze konden precies uitkomen. Wat wou hij vooreerst meer ? Bij hem kon ie muziek maken. Bij hem kon ie lekker eten. Daar zorgde Flora wel voor. Bij hem kon ie alles ! Toen hij den leeftijd had van Maurice, lag ie krom onder 't zwaarste werk !

II.

Maurice en Louise kwamen lang niet zoo vaak meer op de Heerengracht.

Flora, die wel vermoedde dat Soonbeek Maurice had aangesproken, wou er niets van hoor en. Ze leefde in lustelooze melancholie en onverschilligheid voor alles wat om haar heen gebeurde. Soonbeek keek ze nauwelijks aan. Ze hoorde hem boven haar hoofd, op z'n slaapkamer heen en weer loopen, altijd in beweging zijn. Ze hoorde z'n zuchten, z'n stil gekreun, soms z'n giftig onderdrukt mannengehuil, maar 't deed 'r niets meer. De kinderen kon ze dagen lang koesteren, omhelzen, er mee spelen, en als haar energie dan weer uitgeput was, bekeek zij hen van haar chaise-longue, traag en hangerig. Ze voelde zich meestal weer oververmoeid, duizelig en de flauwten keerden terug. Alleen als Maurice kwam leefde ze op. Dan schoot 't grijze vuur weer in 'r oogen, sprak ze, vroeg ze, lachte en vroolijkte ze, speelsch en gelukkig als 'n kind aan 'n zonnige zee.

Maurice deed alles om niet met haar alleen te blijven, maar als 't soms toch zoo uitviel, dan omhelsde ze 'm met een razende, hartstochtelijke innigheid. Dan stortte ze al haar passie en verlangen over hem uit, wist ze niet wat ze 'm doen moest