Kunstenaarsleven, tweede deel

232

in wilde liefdes vervoering. Dan smeekte ze 'm bij haar te komen, haar te koesteren, in z'n armen te nemen ; dan bedelde ze om 'n troostende liefkoozing. Dan moest hij zeggen, dat ie 'r nooit alleen zou laten, dat ze zou doodkwijnen, wegsterven, als ze hém niet zag, hem, hém alleen ! Hij mocht 't beoor-deelen hoe ie wou, als malle, sentimenteele frasen, als zij, zij maar wist voor zich zelf, dat Maurice haar heele leven was. — Dan verteederde zij hem met haar zachte fluisterstem, met 't golvend smeekgeklank er in ; dan zwijmelde weer iets om 'm, de theegeur en de zoete dronkenschap van haar vervoering ; brak ze al z'n voornemens van kracht en 't verlangen om zich los te scheuren uit haar omgeving. Wat vond ie 'r dan weer mooi, blank, blond. — Hoe verrukkelijk deinde 't leven toch aan en terug in zoo'n bezwijming ; wat werd alles vaag en mistig, en als 'n droom van nevelig, zangerig vér mooi.... Dat samengroeien inéén van hun blik, dat zacht zingen van 't stilte-lied, dat omkronkelen van eikaars verlangens ...., 't zachte zwelgen van de ziel.... Maar dan plots schokte 't in 'm op.... 't verwrongen pijnlijk glimlach-ge-zicht van Soonbeek, z'n beefoogen, z'n krampige mond, door-trild van ingehouden snikken. Zacht weerde ie 'r af, bracht ie bezinning in 'r woeste uitgelatenheid. Dan sprak ie over 't gemartel van Soonbeek, z'n jaloezie-vlagen, z'n angsten en stuiptrekkingen. Flora wou daar niets, niets van hooren. Wat kon haar Soonbeek schelen, die gedrochtelijke, vreeselijke man, die haar gekrenkt, gesmaad, vernield had en behandeld als 'n lichtekooi. Nee, nee, ze haatte, verafschuwde hem,.... hij was 'n duivel!

Hartstochtelijker raasde ze in vervoering uit. Maurice voelde zich weer wankelen, onder 't branden van haar adem op z'n mond. En toch wou, wou ie niet ondertuimelen. Dan sprak ie stamelend van Louise. Dadelijk het ze 'm los, schuchterde ze terug.... Ja, ja. O, die vrouw, dat was pas 'n mensch! Voor die, voor die alleen wou ze wijken. Voor die had ze 'n diepe vereering. Louise, dat was 'n zachte, heerlijke vrouw, die haar leed zoo stil droeg, en 'r nooit, nooit nog 'n hard woord