Kunstenaarsleven, tweede deel

229

eerst niet goed hoe zich te gedragen. Flora had hem gerust gesteld. Zij wilde Soonbeek spreken. — Toen wist Flora nog niet dat Soonbeek zoo woest zou uitvallen. — Wel had ze Maurice gezegd, dat die niet eerder zou komen dan na een schrijven van haar te hebben ontvangen. Maar ze kón niet schrijven. Ze was zoo gekrenkt, zoo allerdiepst gekwetst door Soonbeek in haar innigste vrouw-gevoelens, dat ze er niemand, zelfs Maurice niet, van spreken durfde. Zoo liet ze 'm onwetend van wat er tusschen haar en haar man gebeurd was. — Nu kwam Soonbeek hem vertellen, dat Flora bekend had hoeveel liefde ze voor Maurice voelde en dat ze om niemand ter wereld zooveel gaf als om hem. Buiten haar kinderen en Maurice had ze niets. —

't Kostte Soonbeek pijnigende moeite zoo iets te bekennen, al loog ie dat ze 't nu gezegd had; al verzweeg ie dat Flora met hevigsten hoon en verachting hem nu den rug toedraaide ; al zei ie niets van zijn uitbarsting tegen haar, van die woedekrankzinnigheid, waarin hij haar 'n zoo feilen smak op de chaise-longue gegeven had.

Maurice hoorde hem verbaasd aan. Waarom spotte ie nu niet met de liefde, 't woordgeschwarm van Flora, zooals ie altijd deed ? Waarom was ie zoo klein, nederig, bang ? Zat daar weer 'n gemeen sluwigheidje achter ? Hij zou toch 'n beetje op z'n hoede zijn. Toch kwam 't niet in 'm óp, dat Soonbeek loog, dat Flora heelemaal niet gesproken had. In Flora's bekentenis voelde Maurice 'n innigste eerlijkheid. Ze wou niet dulden dat haar Maurice zich als 'n klein bedriegertje moest laten afstraffen door Soonbeek. En nu had ze hem de gelegenheid ontnomen de schuld van 't gebeurde op zich te nemen. Daarom verbood ze hem ook bij haar te komen ; had ze niets geschreven; kwam nu Soonbeek zoo nederigjes hierheen, met klamme woordjes van angst en gedweeheid. — Zoo loste Maurice de houding van Flora en de kleine onderworpenheid van Soonbeek op. — Maar Soonbeek was nog lang niet waar hij wezen wou : van Maurice vernemen of dat, dat intieme gebeurde tusschen hen. Nu moest ie met slinksche II 15