Kunstenaarsleven, tweede deel

224

niet gebeurd was. Want dan kon ze nooit meer zijn vrouw zijn. Dat zei hij zich wel honderd maal per dag.... altijd zich zelf er mee temperend. — Wat gaf hij om eergevoel en smaadgevoel! Larie, zuivere larie. Met die geestelijke minachting voor zoo'n mensch-beschouw^ren lapte ie z'n zolen. Als ze zich maar niet had overgegeven. Want dan was ze in niets meer te vertrouwen. De angst daarvoor vrat 'm z'n rust weg, stookte razernij in z'n hersens bij tijen. — Daar tegenover 't sterke zwijgen van Flora, de onwetendheid van Louise, 't wegblijven van Maurice. 't Was om ineens stapelgek te worden.

Zelfs z'n veiling, z'n goddelijke, alle genots-passie inslur-pende veiling beroerde 'm nog maar alleen als ie in 't lokaal stond. Maar daarbuiten zag ie Flora, Maurice, joeg de angst voor den dood, de jaloezie, de heete achterdocht een wilden, warrelenden, kwellend-smartelijken jammer in hem op, dat ie wel had willen gillen langs de straat van wanhoop en benauwing. Telkens zag ie voor zich 't schande-lijf van de pro-stituée, zijn eigen uitspattingen dien eenen nacht, en telkens 't zwijg-gezicht, de trotsche minachting van Flora. En tusschen z'n angsten voor sterven, voor geldberging, voor 't ééne intieme dat gebeurd zou kunnen zijn, 't vreeselijke zwijgen en wegblijven van Maurice. —

Na veertien dagen Maurice niet gezien te hebben, kon hij 't niet langer uithouden, stapte hij naar diens woning en vroeg 'm w^Tat er toch gebeurde. Hij vroeg zoo schuchter, zoo ontdaan en met zooveel bangheid in de overal-rondkijkende en toch niets ziende oogen, dat Maurice hevig meelij kreeg met den stotter enden demon Soonbeek, nu zoo klein, nietig, verschrompeld van angst en gedweeheid, in gluiperige onderdanigheid vóór hem staand. Was dat nu dezelfde brutale, onkiesche, altijd opjagende, altijd vragende en nooit luisterende Soonbeek van z'n eerste ontmoeting, met z'n terg-mond en z'n vreese-lijken glimlach, z'n geldmacht en z'n wrokkige verdoemings-natuur ? Maar hij kón zich niet wreken op dien man, nu hij zoo laf wegschrompelde in eigen benauwingen. Maurice wist