Kunstenaarsleven, tweede deel

223

stem. Dat was de bevende, nerveuze en verweekte Flora niet meer ! Dat was een brok Maurice ! Aan iederen trek in haar gezicht zag ie dat dié vrouw 'm niets, niéts zou zeggen. Daarom moest ie liever nu maar bedaren, kalmer haar toespreken, over heel andere dingen ; misschien zou ie later wel iets van Maurice hooren.

Hij wachtte, wachtte op 'n gelegenheid. Maurice kwam de eerste week niet opdagen. Wel Louise, met wie hij nog 'n paar dagen op de veiling had door te brengen. Haar durfde hij heelemaal niets vragen. En toen ie even, bang voor 't antwoord, vroeg waarom Maurice de heele week weg-bleef, keek Louise zoo onwetend, dat ie geen antwoord van haar meer verlangde. Ze wist niets, niets. Dat zag ie, polste ie zacht, slinks, langs honderd omwegjes. — Toch durfde ie niet naar Maurice heengaan. — Weer zou ie 't met Flora probeeren, maar nu heel zacht, heel bedeesd, want ze sprak, na z' hevige eerste uitbarsting, geen woord met hem, maar al sterker en ongenaakbaarder werd ze voor hem in haar afzondering en haar trotsch zwijgen. —

Op 'n avond, juist even voor zij naar haar slaapkamer wdlde gaan, vroeg hij, liefdoenerig en verweekt door z'n machteloosheids-besef, met z'n ouë zachte maniertjes en kleine gejaagde gebaartjes, of ze 'm nog iets zeggen wou van dien middag. Maar ze keek hem met zoo'n walging en trots aan, dat ie groenbleek van schrik en woede de kamer uitholde. — Hij voelde zich getemd, gebroken, klein gemaakt door een sentimenteele, zwakke, zieke vrouw! Waar was zijn macht, zijn onbarmhartige macht ? 'n Vrouw waarvan de dokter gezegd heeft dat ze dat had, dat vreeselijke.... maakte hem nu tot een ellendigen stumper ! —

Of ze hem haatte, kon 'm eigenlijk niet eens meer schelen, als dat ééne ding 'm maar niet ontzettend martelde : wat er gebeurd was dien middag vóór hij plotseling verscheen. — Dat zij Maurice liefhad, wist ie, gaf ie niet meer om, bleef maar woord-gezanik, anders niets. Zelfs mocht ze 'm kussen en hij haar; zou hém niet deren, als dat ééne intieme maar