Kunstenaarsleven, tweede deel

217

en zou ze hem niet daarmee in z'n macht knakken ? Zou ze hem niet vrij bestelen in 't huishouden ? Hij zou geen macht meer over haar hebben.

Maar op 'n middag, haar alleen in de keuken ziénd vóór 't gaskookstel, had hij haar er ineens mee overvallen. Trees, uitgeslepen natuur, luisterde eerst heel verbaasd naar Soon-beek's gestotter en gedraai, keek verbaasd naar het blind sluiten en opentrillen van z'n oogleden. Hij bood haar 'n sommetje per week, als ze 't goed aanlegde. Trees, sluw, inhalig, vond 't 'n heerlijk buitenkansje. Ze was dol op duiten. Ze wou 't wel doen, maar hij moest dadelijk wat geven. — Daar heb je 't al, daar heb je 't al, huilde ie half in zich zelf. Wat zou Maurice of Flora zeggen, als ze dat eens wisten, dat hij ze door Trees liet bespionneeren, beloeren, achterna sluipen ? Als Trees eens naar Flora toeging en haar 't heele zaakje verklapte ? Maar 't was er uit, en hij kende de zuinige Trees, die voor 'n dubbeltje haar eigen vader verraden zou, te goed, dan dat ze 'n riks per week zou laten schieten voor 'n kletspraatje.

Hij was eigenlijk heel blij dat Trees loerde, want als die wat snapte, dan kon hij haarfijn vernemen wat er gebeurd was, zich veel beter en kalmer voorbereiden en veel vrees-lijker zich voordoen vooral tegen Maurice.

Maar Trees, kanalje-meid, dacht er niet aan haar mevrouw te bespionneeren. Ze wist al lang, dat Mevrouw veel hield van den jongen meneer Fleury, dien aardigen man. En zelfs had ze al zoo dikwijls gezien hoe vaak ze 'm zoende. Dat durfde zij ook wel doen, als ie 't maar hebben wou. Ze wisten 't allemaal in de keuken en onder elkaar hadden ze er de grootste pret van, dat meneer alleen moest slapen. Ze haatten allemaal Soonbeek en Trees kon hem niet luchten, 't Was haar alleen te doen om dien schobbert een paar riksen te ontfutselen en verder kwam, van wat ze zag, haar geen stom woord over de lippen. Ze lachte stilletjes om de gebaren van angst, die hij maakte, als ze 'm vertrouwelijk toesprak over 't ,,zaakje", waar de andere meisjes bij waren. Dan fluisterde hij in schrik wat voor zich uit, suste z'n vingers op de lach-lippen, perste