Kunstenaarsleven, tweede deel

207

en vlagen van zoo gloeiende woede door, dat ie zich in ontembare razernij in z'n bed lag te slaan, te knijpen, de vuisten tegen den muur bonkerde, om in de felle pijn z'n smart en toorn maar te temperen, 't Wrokte in 'm, de verstikkende drift, een krankzinnig verlangen om iets uit te gillen, zoo hoog, zoo schei-scheurend en zoo lang aangehouen, dat ze voor hem zouden vluchten van angst, Maurice en Flora, tegelijk. —

Hij was z'n kontrole-lust op de meiden, 't huishouden kwijt, 't Maakte 'm wel razend, als ie bedacht, hoe vaak en hoe schaamteloos hij nu bestolen kon worden, maar de energie om te beginnen, om door te zetten, ontbrak hem. Hij zweette bij de kleinste inspanning. Hij voelde zich benauwd, gedrukt en z'n maagkrampen begonnen iederen avond na 't eten weer door 'm heen te kronkelen met pijngesteek als had ie 'n heel briefje spelden ingeslikt. Zelfs voor z'n katalogi-nummers voelde hij niet veel meer. Vroeger kon hij genieten van z'n chikanes, z'n vervalschen van gegevens, z'n instellen van vervolgingen tegen zwakke partijen en ook tegen sterke. Hoe graag schiep ie processen tegen lui, uit zucht tot dwars verzet, venijnige tegenstribbeling, tot prikkeling, verkleining, vernieling van rust in anderen. Hoe vermaakte hij zich in 't laffe gekronkel van menschen, die hij in 't nauw gedreven had en eindelijk door vervolging en nood zich smeekend zag blootgeven. — Dat alles lag nu dood, morsdood in 'm, werd over-schroeid door z'n angsten en z'n donkere, grommende, toch laffe jaloezie. Hij kombineerde niet meer zoo snel, vergiste zich telkens in data, cijfers, jaartallen en rekensommen, hij, die anders alles van z'n zaken in bliksem-vlucht overzag.

Z'n bediende oogde hem verbaasd na, schudde z'n hoofd, begreep er niets meer van. Z'n verkooplust was zelfs weg. 't Werd 'm allemaal onverschillig. Jaloezie en wrok, die kookten in z'n brein, die vergloeiden z'n gedachten. En vreemde, woeste angsten dwarrelden den laatsten tijd heet door z'n hersens. Hij, die nooit wou denken aan doodgaan, die, als hij ergens 'n gesprek hoorde over ziekte, zich nerveus gejaagd absenteerde, hij dacht nu onophoudelijk aan sterven. Een