Kunstenaarsleven, tweede deel

201

voelde ie van dien duivelschen kerel te houden. Er gloeide iets zoo geweldigs van hem af. Dat striemende, scherpe, vlijmende, maar ook brandende, warme en hevig-krachtige van z'n woord, — hij kon er onder sidderen, 't Was 'n vent zonder wiens praten z'n dagbestaan leeg leek. Van niemand ter wereld kon hem 'n goed- of afkeuring schelen. Hij wist precies, hoe machtig, hoe sluw hij zelf was. Maar als Maurice 'm voor 'n kleinigheid, 'n beter inzicht in 'n praktische zaak of zoo iets, 'n pluimpje gaf, dan kon ie 'n halven dag zich trotsch voelen. Want bij hém was 't gemeend. De anderen vleiden 'm oni z'n duiten. Hij sprak zonder bijbedoeling. En zoo was ie tegenover hem in alles. De kracht, de drift, de uitstortingen en overheerschingen van Maurice deden hem duizelen. Hij voelde er zich onder krimpen. In zijn beschermende zachtheid had ie voor hem iets even aantrekkelijks als in z'n striemende koelheid. — Er was in z'n spreektoon 'n zoo dringende kracht en overheerschende wilsvastheid, dat ie altijd begon te stotteren, als ie iets tegen wou zeggen. Hoeveel maal had ie zich niet voorgenomen hem te negeeren, te breken, in den steek te laten. Maar ontmoette hij hem dienzelfden dag van z'n grimmige besluiten niet thuis, dan ging hij gejaagd naar Maurice's huis, wachtte, wachtte, net zoolang tot ie kwam, om hem dan te zeggen, ter sluiks en bang voor afstooting, hoeveel vriendschap ie voor hem had. 't Was om gek te worden. Want ook wist hij, dat Maurice op de keper beschouwd hém minachtte, soms wel meelij met hem had, als ie heel onrustig deed, maar meestal hem een vrek en woekeraar noemde. Maar ook dat kon hem van Maurice niet schelen, Hij mocht alles zeggen en denken, als ie maar z'n vriend bleef, hem nu en dan eens raadde in z'n gedrag jegens Flora en als ie finantieel maar op een of andere manier een beetje van hem afhankelijk zou zijn. — Dikwijls gaven Maurice's afstraffingen hem een wild-bruisend genot. De durf van z'n woord, 't niets ontziende, de hevige raakheid in 't doortastende geweld van z'n losstormende natuur verstomden hem iederen dag meer. En tusschen z'n gestriem mijmerde ie : juist.... juist.... dezelfde vent van toen....