Kunstenaarsleven, tweede deel

200

ontzaglijk van Maurice en toch vreesde ie z'n strengheid als den dood. Al 't vlijmend, 't bijtend en 't doordringend kritische in z'n natuur voelde ie als hevig echt; bleekte z'n eigen gepraat en gedraai en nerveus begeeren. Hij, die nooit van iemand gehouden had, die eigenlijk om niemand gaf voor wien de heele wereld van kennissen kon uitsterven, als ze hem hun geld vóór dien tijd hadden ingebracht, hij kon bersten van nijd, als ie zag, dat ook nog andere menschen Maurice om z'n spreken en uiten wilden inpalmen. Zelfs 't intieme geflikflooi en de irriteerende lievigheid van Flora kon ie niet uitstaan. Ze hoefde niet te denken, dat Maurice meer gaf om halr dan om hem. Van hem was ie nog méér vriend dan van haar, als ie 't goed beschouwde. Z'n jaloezie en naijver wou ie voor Maurice verbergen, maar niet voor Flora. Dat kón ie niet ! — En toen die flikkerende jacht van jaloersche stooten in z'n ziel hem telkens opporde, had ie geen flauwe gedachte aan 'n verhouding, die ontstaan kon tusschen Flora en Maurice.

O ! die kerel had hem onder 'n vreeslijken invloed! Hij had zich zoo dikwijls al er tegen willen verzetten. Hij wou hem haten, minachten, bezien als 'n vent, die ten slotte, zoo goed als hij, van geld hield en bovendien hunkerde naar schandelijke luxe. Hij had hem willen laten links liggen, omdat ie met z'n spot, zijn strengheid, zijn macht knotte, zijn gezag vermorselde en ook wijl ie hem hoopen geld kostte. Maar dat vijandige hield ie geen dag tegenover 'm vol. — O ! hoeveel keer had ie in woesten wrok, in branderige besluiteloosheid Maurice zóó willen krenken en klein-breken, dat ie nooit meer terug zou komen. Hij had hevig gevochten tegen z'n invloed. Op den eersten avond van hun ontmoeting dacht ie onmiddellijk Maurice en Louise voor 'n bepaald doel te kunnen ex-ploiteeren. Maar al heel gauw zag ie, dat er met dien rotssterken kerel niet veel te doen viel. Toen had ie hem wel kunnen verpletteren, wou ie Maurice van zich afsmakken, wijl ie macht over z'n handelen, z'n beschouwen begon te krijgen. Zich-zelf begrijnsde ie om z'n sympathie, zijn sympathie ! Maar toch, tusschen z'n zelfspot over z'n eigen teerhartigheid,