Kunstenaarsleven, tweede deel

99

machteloosheid. Zijn jaloezie was niet in hem als 'n heet gevoel van reaktie op versmading, als 'n niet-willen-loslaten van 't heerlijkste, genotsvolste in 't leven, maar als een in 't duister bruisende drift van donkersten nijd, van afzichtelijken, bloeddorstigen wraakhaat. Doornen, scherp als naalden, zou hij haar door 't blanke lijf kunnen scheuren als ze hém bedroog. Z'n jaloezie was van dierlijken, verblindenden wrok, duivelsch, omdat hij in zelfvernieling ook haar wou verminken, vertrappen. '

Hun vertrouwelijkheid joeg hem al meer en meer schrik aan, want hij wist, dat ie in 't volvoeren van 'n daad, waarmee hij z'n eigen ondergang schiep, een lafaard was. — Hij wou haar raken, vernietigen en toch zélf buiten 't gevaar staan.

Van dat ze Maurice intiem kende, overwoog hij koeler, weigerde ze hem dat, waar hij als man meende recht op te hebben. Soms loeide de woede daarover zoo zinnegiftig in 'm óp, dat hij haar, zonder een woord verklaring, wel had kunnen slaan, ranselen als 'n slavin. Maar hij durfde niet meer als vroeger, nu ze Maurice tot beschermer en aanklager had; Maurice, die hem met z'n vernietigenden blik kon aankijken, zooals ie dat nooit van iemand ondervond.

Juist dien dag, tusschen z'n veiling-rommel, doorschokte hem de gedachte ; als ze jou weert als man, geeft ze zich aan hèm !

Daar moest ie nu achterheen sluipen !

Maar allang voelde hij zich niet meer den ouden machtsman met de felle, meedoogenlooze hyena-natuur, den uitzuiger, die genot ver-smakte, als ie voor zich zag sidderen, voor z'n macht en z'n geld. Van dat hij Maurice had leeren kennen, was z'n greep niet meer zoo zeker, z'n staat niet meer zoo stevig. Hij voelde iets geknakt in z'n machtsbesef, in z'n minachting voor alles wat geen geld en geen sluwheid bezat.

Wat was er toch in hem gebeurd, vroeg ie zich zelf honderd maal af.

Zonder dat hij 't zich wou bekennen, hield hij op zijn manier