Kunstenaarsleven, tweede deel

NEGENDE HOOFDSTUK.

Er was iets schrikkelijks in Soonbeek gebeurd.

Al lang had ie met z'n wrokkige jaloezie rondgeloopen. Hij wist wel, dat Flora dol was op Maurice, maar nooit kon ie voor zichzelf gelooven, dat ze verder zou durven gaan dan met woord-genegenheid en vluchtig gezoen misschien. Van dat feit was ie zoo onwrikbaar zeker, dat ie de moeite niet eens genomen had, op haar te letten. Tot op een dag hij plotseling, midden in 't ordenen van z'n veiling-koopen, tot 'n averechtsche konklusie kwam en als met een heftigen stoot weer in hem doordrong de angst, dat niemand, niemand te vertrouwen was, ook Flora niet. — Toen was 't verschrikkelijke in 'm losgepijnigd, de haat, de jaloezie, de venijnende idee, dat Maurice hem z'n vrouw afstal, dat Flora hem bedroog. De zich-zelf voorgehouden nuchtere mogelijkheid, dat Flora en Maurice hém tot hoorndrager verkarikatuurden, deed 'n woedekoorts in z'n lijf gloeien, die 'm razend dreigde te maken. — O ! al zou hij haar verminken, vaneen splijten, nooit mocht ze van Maurice zijn. Zeggen durfde hij niets, niets, voor ie gezien had. Maar daar vóór al schroeide en venijnde de jaloezie zoo hevig z'n denken, dat ie geen rust meer kende. Wat ie voor haar voelde, wist ie zelf niet nu, maar hij zou haar liever de oogen uit 't hoofd stooten, dan haar te gunnen genot te hebben, zingenot buiten hém, met dién man. Nu gloeide niet alleen de branderige zelfzucht-haat in hem aan, maar meer nog z'n afgunst, z'n verachtende, wrokkende, koelingzoekende