Kunstenaarsleven, tweede deel

igo

moest ie z'n wrevel luchten over haar verkwisting, kon ie 't niet verkroppen, dat ze vertering maakte voor iets, dat thuis voor niets te krijgen was. —

Louise, de eerste dagen al gebluft van z'n waanzinnige schraperigheid, ook in die gevallen, stoorde zich niet meer aan z'n nerveuze bange praatjes, dronk kalm haar kopje leeg. Bij iederen slok joeg ie haar op, zei hij, dat ze verzuimde, de veiling al aan den gang was, loerend en zóó berekend haar vooruit loopend, dat hij niet hoefde te betalen. Louise legde haar geld gejaagd op 't buffet en volgde hem weer gedwee. Ze had niet eens op den kellner mogen wachten, die achter iets aan 't verscharrelen was. In de koopzaal teruggekeerd, trapte ie dadelijk weer voetseinen op haar teenen, soezelde 't heet aan 'r ooren :.. .. Louise ! Louise ! let op !.. .. let op !.. .. kijk uit ! kijk uit!.. .. daar is óns nummer !.. .. voor ons !.. .. dat ook koopen ?.. .. ja ?.. .. ja ?.. .. nee ?.... zou 't wat waard zijn ?. . .. is 't echt ?.. .. oud ?.. .. ja, ja ? ?.. .. waarom niet ?.. .. ja ! hm, ja !.. .. nee ?.. .. ja ?.. .. Dan vergat ie z'n ademafstand, walgde ze van z'n vreeselijke ziektelucht, die als 'n stroom uitgebrand karbiet op haar afwalmde. Al dat gejaagde en smartelijke had Flora in het lot van Louise voorvoeld. Ze was dan ook van ochtend heel heftig tegen Soonbeek uitgevallen, nu hij op zoo'n laag-hebzuchtige en wreede manier de arme, dankbare, afgetobde Louise exploiteerde. Ze zou 't Maurice zeggen, als ie niet gewoon met haar kwam koffiedrinken, rustig en buiten den vunzen sjacher-walm van dat verkooplokaal. Soonbeek had geraasd, gescholden, gezegd, dat hem dan de mooiste dingen ontgingen, wijl Louise juist op dat uur nog alles overzag. Maar kalm bleef Flora volhouden. Ze zei, dat heel z'n veilingrommel haar niet schelen kon, dat de gezondheid van Louise vóór alles ging.. ..: U weet met geen vrouw om te gaan ! — had ze 'm toegeroepen.... u bent 'n beul, ja, 'n beul! —

Zoo had ze zich dien morgen vast voorgenomen. Maurice te zeggen, hoe vermoeiend Louise die veiling-dagen doorbracht, toch spijtig te moeten verzwijgen, wat Louise haar zelf had