Kunstenaarsleven, tweede deel

88

gloeien van haar verlangen voelde ie ook. Maar zou ze dan nooit verstandiger worden ? Ze had hem nu zoo stellig beloofd zich te zullen beheerschen. Neen, hij zou absoluut niet gaan. Dien morgen bleef hij in droomrige verzonkenheid wandelen langs den stillen, goudlichtenden Amstel in zilver-grillige Maart-zon overglansd. —

Maar tegen twaalf uur begon er iets in hem te jagen. Kon hij haar nu zoo maar laten wachten ? Als ie haar afgeschreven had, zou ze naar hém gekomen zijn. Thuis van z'n wandeling at ie, jachterig en nog besluiteloos wat te doen, 'n paar boterhammen. Even speelde ie voor Kareltje 'n paar kinderliedjes op de viool, dat 't bleek-stille, achterlijke kereltje opschrikte uit z'n dommel en in de handen klapte. Zonder te willen, ging hij toen toch met de tram naar den Dam. Hij nam zich voor 't heel kort te maken en heel weinig te spreken. Misschien zou hij Flora toch genot geven, door haar de Marissen en de andere schilderijen te laten zien. Tegen één uur kwam ie op de Heerengracht, schelde aan Soonbeek's huis en liep, toen Trees open had gemaakt, regelrecht op de zaal af. Hij voorvoelde, dat ze hem daar wachtte. In haar wit-zijden blouse zat ze in een grooten stoel, 't hoofd achterover, blank in 't licht van haar kleed en onder den schijn van het blonde haar. Ze sprong dadelijk op, liep naar hem toe en kuste Maurice hartstochtelijk, alsof ze 'm in jaren niet gezien had. — Den heelen morgen had Flora tusschen haar toiletten doorgebracht en wel tien kostuums aan- en uitgetrokken, zonder nog te kunnen besluiten wat ze zou aanhouden. Plots viel haar in, dat Maurice heel veel van witte zijde hield. Toen hing ze al haar japonnen weer op en greep, in nerveus verlangen om zelf te zien hoe 't haar stond, naar haar wit-zijden blouse. Lang bekeek ze iedere lijn en plooi in de spiegelkast. Ze was tevreden, 't Maakte haar blanke teint nog blanker, nog fluweeliger. Ze zou 'n fijn-grijze japon er bij aantrekken, 'n Groote kanten das strikte ze zich losj es-nonchalant om den trillend-blanken hals en zoo was ze hem nu in de zaal blijven wachten, in nerveuze vrees dat ie misschien niet komen zou. Met Soonbeek had zij den-