Kunstenaarsleven, tweede deel

i8o

met z'n gloeiende glansen van bekoring, z'n vlammen van hartstocht.

Hoeveel keer had haar hij nu al niet getoond, zonder wils-opzet, eigenlijk ook heelemaal ongeschikt te zijn voor den dagelijkschen omgang met menschen ? Dat was nu al dadelijk een motief om zich terug te trekken.

Maurice's natuur, meestal naar 't zwaar-sombere neigend, soms doorstormd van vreugde-vlagen en weer verstild door droefenis en melancholie, haatte hevig alle klets-gesprekken van gezelligheids-kransjes en huiselijke causerie; ook alle kleine genoegentjes van krenterig zelfbehagen. Hij haatte 't dilettanterig gemusiceer van piano-juffers, met een konservatorium-stempel op hun smachtend bleeke zieltjes rondloopend. Hij verafschuwde 't bedrijvig burgerlijke van ratelende redeneer-heeren ; walgde van kaartspelers en in-huis-zingerij. Als ie muziek wou hooren, ging ie naar 't concertgebouw, en de aangebrande ij delheid van kleine misvormde salonheraut j es kriebelde z'n spotzucht en z'n minachting. Plots kon hij met een wrok van vlijmend cynisme losbarsten in zoo'n kring, waar hij met grooten tegenzin heen gesleurd was. Hij wou nooit aanstoot geven. Hij zweeg liever honderd keer. Maar barstte hij eens uit, dan zag hij in zoo'n menschenkrans niets anders dan jassen, rokken, hoeden, handschoenen, schepsels, houterig als kapstokken. Dan zag ie ze wippen, leuterig en saai, met een pedant-stom lachje op hun meening-hobbelpaardjes. Dan kon ie z'n walg en afschuw niet langer verkroppen, vlijmde hij los, genadeloos, ontzag ie niemand meer. Niet wou hij den bourgeois overbluffen met z'n artisten-zwaai; maar alleen zeggen met hevigen nadruk dat hun gesprekjes duften, dat ze krankzinnig belachelijk waren in hun posetje van ernst-mensch en meevoelen. Ontsteltenis van Flora zag hij dan wel, maar wat kon hem dat schelen ? 't Was z'n oude verzet-natuur, die hij ook zoo dikwijls tegen z'n vrienden had gekeerd. Als hij in zooveel z'n eigen belangen verwaarloosde door zich te concentreeren op wat hem 't heiligste in.