Kunstenaarsleven, tweede deel

72

kwam bijna niet meer alleen. Voor Soonbeek's blaadje werkte ie nu 'n paar uur per dag thuis, 't Smeek-gekijk, 't oogen-gelok, de streelklanken van Flora's dubbele stem, ontweek ie telkens.

Z'n ontwijken brak Flora soms zóo, dat ze weer in haar zaalschemer-fantasterij terugviel; in romaneske zelf-verweeking zich bleek kniesde van smart, als 'n stervende. Maar soms ook gloeide 'n woeste driestheid in haar aan, kon ze 'm plots, in de gang, op de trap, even alleen, zoenen en omhelzen, terwijl ieder moment de meiden passeerden, Soonbeek of Louise konden voorbijgaan. Maurice schrok dan hevig, wist niet snel genoeg zich los te werken uit haar armen. Onder zijn driftige en angstige afwering voelde zij geen schaamte. Ze had in haar vervoering geen begrip van haar vrouw-zijn meer. Wat ze 'n seconde even nuchter bezag als 'n beleediging, 'n smaad, werd onmiddellijk verzwolgen in een passiekolk van brandend begeeren. Zijn koelheid laaide haar hartstocht aan, deed haar verteren van hevigst verlangen. Maurice werd al korzeliger, vond haar avontuurlijke en onzinnige zoenlust soms weerzinwekkend. Hij haatte 't onnatuurlijke van dat leven zóo, 't verborgene en verstoppende van haar begeerte. Vooral tegenover Soonbeek voelde hij zich nu verdwergen, nietig, ellendig en mak.

De nerveuze spanning, waarin haar woeste omhelzingen hem brachten, vernielde z'n rustige meerderheid. Want als ze eens gesnapt werd — iets dat niet uitblijven kon — door Soonbeek, zou hij, door ridderlijke fijngevoeligheid, 't moeten doen voorkomen, alsof hij haar omhelsd had. De leugenachtige ellende in dien toestand hinderde hem 't ergst. Tegenover Soonbeek klein gemaakt te worden, voor dat demoontje te moeten kleuren van schaamte, en te moeten afwachten dat hij hem schamper zou opnemen met z'n beefwimpers-oogen, zou uitschelden voor 'n bedrieger, 'n vrouwroover, — hij kon 't haast niet verdragen.

O ! als die man zich 't recht zou nemen hem af te straffen, zich zou beroepen op z'n theorieën van alles-is-larie, ieder doet