Kunstenaarsleven, tweede deel

171

woedend, nerveus. In haar plotselinge omhelzingen knelde ze 'm vast, hevig, al heviger, als wou ze hem onder genotshuiveringen wurgen. In Louise bleef zachte statigheid, omschermd van 'n teere bewegings-charme en altijd zag hij haar open-bloeienden blik, dat wonder van neer- en opslaan der oogleden daarbij, als iets onzegbaar vrouwelijk-innigs.

Daar hij niet meer naar zijn bureau hoefde, kon ie zich, tusschen z'n studiën en werkvoorbereidingen, ook veel meer geven aan haar. Ze ging nu heel dikwijls mee naar de Heerengracht, vooral nu Soonbeek den laatsten tijd ontzaglijk veel boeken en plaatwerken op veilingen gekocht had en hij dolgraag haar oordeel wilde weten over de engelsche en fransche prenten. Bij die bezoeken probeerde Flora, onder de smartelijkste gewaarwordingen, zich innig te verloochenen. Ze wist niet eerbiedig genoeg met Louise om te gaan. Ze begreep, dat ze vooral tegen deze stille, niets vragende noch verwijtende vriendin, dat fiere, tegen eigen ziels-angst zoo diep verbergende karakter, zich zeer nederig te gedragen had. —■ Louise voelde die onderwerping als 'n haar zelfopgelegde straf, kreeg dan dadelijk meelij met Flora ; 't maakte haar verdrietig en stil. Ze voelde al het wee van die vrouwenziel mee. Ieder gebaar, ieder woord tegenover Maurice was vervalscht. Ze moest al haar liefde verbergen, al haar passie inkrimpen, 't Was 'n kwelling, 'n marteling, die haar grijze oogen rood stookte van aandoening. Opzettelijk bleef Louise op 'n afstand van Maurice, opdat hun intimiteit haar niet zoo hevig zou smarten. Maurice kon juichen bij deze stille kieschheid van Louise tegenover Flora. Soonbeek vond 't heerlijk, dat Louise óok veel meer kwam. Hij loerde er al lang op, haar naar antikiteitenveilingen mee te troonen. Maar hij durfde er nog niet mee voor den dag komen. Ze zag nog zoo vermoeid en zwak uit. Soms, met z'n eeuwigen lach, schertste ie dat verlangen er spelende uit, maar Maurice ketste 't dadelijk streng af.

Den laatsten tijd voelde Maurice den beklemmingsangst, die over z'n ziel broeide, als ie dacht aan Flora's liefde voor hem, haar overrompeling, en zijn .zwakke afwering minderen. Hij