Kunstenaarsleven, tweede deel

170

vrij en heel gelukkig. Z'n eerste proza-werk zou verschijnen, z'n diepste ziels- en gedachteleven andren menschen, vreemden, vijandigen, brutalen, maar ook onpartijdigen wezens onder de oogen komen. — Z'n eerste vrienden zouden weer z'n stem hooren, z'n vervloekingen en zegeningen. Nergens onder bekende schrijvers had hij vriendschap gezocht, 't Sterkst en machtigst voelde hij zich juist in z'n isolement. Wat men ook van hem zou zeggen, niemand kon z'n natuur, z'n diepsten scheppingsdrang, z'n zieningen, aandoeningen en uitingen wijzigen. Maar 't gelukkigst voelde hij zich, wijl hij zich uit de zinne-bedwelming, bij Flora even ondergaan, met de volle kracht van zijn wil had losgewerkt. — Ze was heel mooi, maar nu zag hij toch goed dat ze een grillige, streelende, angstige, beklemmende, zwoele hartstochtelijkheid had. Ze verloor hoe langer hoe meer haar individualiteit. Ze begeerde nu hevig en beslist en ze wou hém in zich opnemen, om de smachting van haar ziel, haar lichaam zaligend te bevredigen. Ze wou zich met z'n ikheid voeden. Dat kon, mocht niet langer zoo. — Van de Heerengracht naar z'n eigen woning terugloopend, zag ie nu iederen middag aan zijn droom-raam z'n stille, zwaarmoedige, nooit vragende Louise, 't bleekfijne gezichtje, 'teer en afgetobd, maar toch van 'n droomerige innigheid hem altijd met den zacht-zwakken klank van haar stem beroerend. Telkens weer moest ie voor zichzelf vaststellen, hoeveel meer diepte en geest er leefde in de opmerkingen van Louise. Flora had hem lief, begeerde hem nu met al woester drang, toch zonder pijnigenden wellust, maar Louise voelde al 't hoogere van zijn natuur, zonder het neer te halen met subjectieve leef-heftigheidjes. En toch was ook zij hartstochtelijk, maar zoo fier er bij, beheerscht en verinnigd door zelfdwang. Zooals Louise hem kuste met dien fijnen schroom en aarzelende overgave, zoo kon 't Flora nooit doen. Als die hem zoende, bleef er iets naschroeien, iets heets van ingehouden begeerte, op z'n mond, dat hem driftig maakte, in opstand bracht. Ze smolt haar leven in zoo'n kus, en dat ontembare wou hij juist niet van haar, voelde hij altijd als opdringerig, maakte hem soms