Kunstenaarsleven, tweede deel

169

dat is de siel van Bruno, die komp je de regenmantel van je groomoes brenge en 'n paar fransche hakkies onder je toffels ! Maar laat hij maar giere, ikke zie ze !.... En één nacht binne ze swart en dan weer 'n nacht wit.

Louise luisterde heel bang. Ze voelde beklemming in 'r en toch iets dat haar vast hield onder 't hooren. Aal zei alles weer zoo innig waar en de donkre oogen gloeiden zoo oprecht en kinderlijk bang van groot, stil ontzag.

Aal had haar rood kastoren hoedje met roode stijve veer uit haar blonde haarwrong losgepend en 't haastig op 'n ouden stoel neergelegd.

— Nou Lou, ik kom straks nog bove.... nou mot 'k nog effe voor me beesies sorge ! O, je mot er reis zien, hoe Fanny groeit; hij had de hondesiekte en se liep d'r mank as tante Trui. En Dolly heit 'r ook ziek geweest, die heb iedere dag tien lepels drank motte slikke.... As 'n kind soo soet heb se ingenome.... en de kale plekken op z'n rug groeie nou al bij. Nou Lou.... ik kom d'r weer.... o ja, as je nou nog sit te murmereeren of tie je trouw blijft, dan mot je, dan.... dan.... sal je.. .. je mot nie boos worde.

Aal aarzelde weer.

— Nou wat mot ik ? vroeg Louise in spanning weer.

— Dan mot je drie droppeltjes bloed in z'n drinke gooie.. .. dan komp ie nooit meer van je af.

— Ajakkes Aal, wat een krankzinnigheid !

— Fermeus waar, Lou.... schat, fermeus ! 't Is zoo waar as dat 'k hier sta.... Nou schat, nou eers me beesies.

Toen ze weg was, zat Louise, uitgehuild, rustiger toch, Maurice te wachten. Ze zou hem geen woord verwijten en niet dwingen te spreken. Kareltje huilde kribbig óp uit de duistere alkoof en dadelijk sprong ze naar haar ventje toe, om 'm te pakken en te zoenen zonder eind.

II.

Maurice voelde, nu z'n korrektie bijna gedaan was, zich