Kunstenaarsleven, tweede deel

66

week heb ik van haar en van Meneer Merice tegelijk gedroomd .... dat sullie mij aan 't lache hebbe gemaakt ! Dat wil soo veel zegge as.... as.... ja.... hoe zal ik 't zegge.... as ongeluk.... een leelijk voorteeken.

Al dieper zonk Louise's hoofd achteruit op den stoelrug.

— God, liefe Heer !.. .. ik zeg d'r geen boe of ba meer ! Wil je wat water, schat ? .. .. Toe.

— Ga verder Aal.... ga verder.... Ik wil weten wat jij vermoedt.... en wat je gedroomd hebt, drong Louise met kwijnende sterf-stem aan. Ze haatte die droomuitleggingen, ze kon er altijd mee spotten. Maar nu huiverde ze van ieder traag woord dat Aal sprak, als las ze 't ergens met tuur-in-spanning van een verren muur. Ze wou 't weer een belachelijke, verachtelijke comedie vinden.... Maar 't lukte haar niet. Ze luisterde gretig, en telkens doorsidderde haar angst, 'n stille, dwalende, opwindende angst dat Aal, nog meer zei.

— Nee, ik zeg niks, niks meer, nee, nee, ik wil niks op mijn gewete hebbe.

— En ik wil, Aal, ik wil 't!.. .. toe, toe ga verder, dwong nu sterker Louise aan.

Aal mopperde tegen. Ze wou nog niet. Maar Louise bleef aandringen, hartstochtelijk. In overspanning en smart wist ze niet meer wat te grijpen om haar helschen angst te stillen. Ze wou wat hooren, voelen en tasten of er iets klaar werd in Maurice's zwijgen ; een verborgen leven nu, door 't troebele droomspel van de aangedane Aal heen.

Aal vertelde eindelijk verder. Dat gelach, verklaarde ze met strakken ernst, was niets anders dan dat Flora en Maurice onder één hoedje ״leien".

— Zie je, dat wil zoo veel zegge als ontrouw.. .. Maar.. .. je weet nog niet van wie's kant.... en as je nu droomt, dat ze je bonbons meebrengt en chekela en parlines.... dan is dat zooveel als listigheid.. .. zie je.. .. dan wil ze je bezoeken .... beetnemen, dan huichelt en verraait ze je eige. En dat is t'r nou iets voor me achternichie Flora.... En lest toe zei je !.. .. zwijg toch met je malligheid ; toe had ik er die