Kunstenaarsleven, tweede deel

164

— Nee, nee, lieve ziel.... goeierd.... beste Lou.... je ben een schat, lieve ziel.

— Stil nu Aal, met je overdrijving.... maar ik.... ik moet je wat zeggen.

Even aarzelde Louise. Ze sprak met niemand over zich zelf. Nu en dan iets met Arnold, als die eens een enkelen keer hier over kwam. Vandaag voelde zij zich zwak, zeer afgemat, lam. Eerst had ze gekampt tegen haar verlangen om met Aal over Maurice en Flora te spreken. Maar ze snakte in haar eenzaamheid naar een ziel, die haar innig oprecht liefhad. Ze kende Aal, de dolle genegenheid voor haar, 't hartstochtelijke, oprechte en dikwijls krachtgevend optimisme, als ze niet al te erg droomuitleggerig was. Ook nu keek ze weer in de glanzende kinderoogen van Aal en dadelijk overwon ze haar trots en aarzeling.

— Van dat Soonbeek hier aan huis komt is er heel wat omgedraaid in ons gezin, Aal. Jullie komt nu niet veel meer hier..

— Natuurlijk niet. Wil jij door dat venijnige snoevertje op je teenen getrapt worden? Altijd hoor je: Dag Aal.... Snoep je weer balletjes ?.. .. Van hoeveel de cent ?.. .. En dan weer : Aal, je ben een smeerpoets.... je rok zakt af.. .. Waar bemoeit die vent, die naarheid, z'n eigen mee.. .. ik wil een smeerpoets zijn als ik dat wil.

Louise luisterde, liet Aal's verontwaardiging, precies als bij Ko, over zich heen razen, en vertelde toen, dat Maurice voor 't eerst zonder voorkennis een nacht was weggebleven en hoe vreeselijk zij daaronder geleden had. Of Aal zich kon voorstellen, hoe haar dit nu smartte, al was er ook een briefje gebracht van ochtend door de post. En of ze zoo iets begreep van Maurice.

— Nee schat, nee, nee. Begrijpen doe ik 't niet. Hoe is 't mogelijk! Zie je.... zie je, ik heb wel goed gedroomd.... maar.... dat was natuurlijk onzin, niet waar }.... Dat wil jij niet hooren. Maar heb ik 't je niet voorspeld ?.. .. Nou ben jij d'r pimplex van.

Louise voelde plots de verweeking van haar eigen geest,