Kunstenaarsleven, tweede deel

53

kracht uit z'n handen en al meer zangkelen van registers trok ie open, dat ze daverden de melodieën, de woeste zangen, of plots gesmoord leek 't juichende spel, dat stil kreunde en klaagde in bevende klankzaligheid om 't ruischende orgel. Dan verbrijzelde hij z'n eigen smart en angst, met den klanken-storm van Wagner's lyriek, met 't droomsel van z'n teederste mystiek, met den opstand zijner goden-omtuimelende passie ; doorgloeide hem een gouden roes van heimwee-geluk, van droombezwijming, voorgestuwd op den godentoon van 't zingende orgel.

Hij zag, voelde en hoorde z'n eigen spel niet meer.

Maar Flora aan z'n׳ zij, bleek van ontroering, doorhuiverde in uitzinnige verrukking, een verijling van haar liefde. Ze voelde zich ontgroeien aan alle kleine smart en menschenangst. Ze wou voor hem knielen, hem in de hoogste vereering bestaren, zonder de lichtste aanraking nu blijven. En Maurice, in z'n eigen dronken verbijstering, speelde al zwellender en machtiger, dat 't dreunde van godenstemmen, of plots weer fluisterde van engelenzang. Heel den minnetijd van 't oude Germaansche leven liet hij aanvloeien uit die gouden, gloeiende, weenende en jubeleerende orgelkelen. Want die registers, die toetsen, kon hij streelen als zijn Louise, zijn arme, gepijnigde Louise, met 'r doode bleeke hoofd, triest nu als een doode roos voor z'n schreiende oogen. Die register-kelen konden vertellen als een droeve menschen-stem in den schemer ; konden klagen, verhalen, hopen, weenen, lachen, en al z'n snikken en angstzuchten naar een zalig rijk van gouden droomen stuwen.

Dan, öp van z'n speelhartstocht en doorsidderd van een vreemd heroïsch gevoel, bekeek hij Flora, smeekte haar plots in een verwilderd verlangen 't gouden haar los te vlechten, heelemaal los, dat ze vóór hem zou staan als een liefde-dronken Isolde, een van goddelijken liefde-waanzin vervoerde, zooals de klankendemon Wagner, uit de diepte van z'n visioenen dat gewild had. Flora bevend, ontzet, mantelde haar gouden haren los.

Toen schiep Maurice in haar verschijning zijn liefde-ideaal; gaf hij haar de gestalte van z'n hoogste verrukkingen. Toen