Kunstenaarsleven, tweede deel

50

bleeke teere gezichtje, fijn afgelijnd in 't avondlicht, dan begon er ontspanning in hem te schreien, dan scheurde er iets zoo smartelijks en verteederends door hem heen, dat hij 't wel uitgillen wou van droefnis en wroeging. Louise zag er zelve weer gedistingueerd uit. Ze was heelemaal in 't zwart crepe, met fijne zwarte gaas overweven. Nu zag ie toch, dat ze veel mooier was dan Flora, veel subtieler en fijn-vrouwelijker. En dan haar zachte, zwak-lieve stem, die trillende ontroering daar altijd in.... O ! hij kon huilen om ieder zachtzinnig woord dat ze zei. Dat subtiel-geestelijke van haar zacht spreken, 't leefde niet, nergens in Flora.

Ja, ze zag zoo in 't avondlicht nu wel heel teer, bleek en vertengerd, de kleine wangetjes wat erg ingevallen, maar in de distinctie van haar zwarte japon, leek ze weer twintig jaar, precies zooals ie haar voor 't eerst als meisje gezien had. Zoo heerlijk rank en voornaam, zoo stil-hooghartig en toch altijd zoo zacht, zoo innig. Maar telkens schrok Maurice hevig als hij haar drogen hoest hoorde. Wat zei toch de dokter, vroeg ie dan ongerust ?

— Niets ernstigs, Mau, heusch niet, — wou ze 'm dan wijsmaken. Maar Maurice liet zich niet om den tuin leiden, wou absoluut zelf over haar toestand den dokter hooren.

Louise moest rusten, heel veel rusten, en veel in de lucht als 't kon, en heel weinig spreken en altijd wéér rusten. Haar kraam had haar veel kwaad gedaan. Dat was dokter's vaste meening.

'n Paar weken lang hield Maurice dan streng toezicht op haar huishoud-gedoe, tot hij zijn machteloosheid inzag. Kareltje, achterlijk kind, eischte ontzaglijk veel zorg. Dat vermoeide en tobde Louise 't meest af. Telkens ervoer hij hoe gemakkelijk 't was maar voor te schrijven : rusten, rusten, als 't gezin zoo veel kracht en tijd voor rust opeischte. Ze zou er alleen wat baat bij vinden, als ze een kuur kon ondergaan. Maar Louise wou voor niets ter wereld de zorg voor haar Kareltje overgeven, en Maurice zou ook niet weten, wat er dan van 't huishouden terecht moest komen. Dorus en Dolf waren