Kunstenaarsleven, tweede deel

49

handjes om z'n hals, dien gloei-adem op z'n mond, die streelingen over z'n wangen en door z'n haren.

Dat moest nu uit zijn. 't Beste was er geen stap meer te doen. Hij dacht voor altijd wel krachtig genoeg te kunnen zijn om die liefde te weren, Flora's bekoring zelfs een beetje te bespotten. Nu zag hij z'n ellendige nietigheid, z'n zwakte. Als ie haar voorlas, en ze zat dan met haar blanke, half ont-bloote armen in d'r schoot geduwd, een beetje voorover, 't blonde hoofd op de handen gesteund, 't witte kinnetje zacht de palmen ingedrukt, en ze keek met haar geheimzinnig grijze, minne-licht-oogjes als van een spelende poes hem guitig en toch verheerlijkt aan ; als hij snoof den theegeur om haar heen en hij zag 't ranke lijf in de gestrakt grijze japon trillen van liefde en verlangen achter de weelde-kant, en er kwam een zoete kwijning in haar stem, in haar blik, — dan begon er in hem een geween en gesmacht, vroeg hij zich in wilde verbittering af, of hij 'r dan tóch liefhad, ondanks zijn vereering voor Louise. Dan zag hij hoe groot haar charme, élégance en haar schertsend vernuft was, hoe zij kon spotten met haar eigen weeke, sentimenteele, lagere natuur. Haar spontane overgave verblufte hem altijd weer opnieuw. Z'n diepste gedachten trachtte ze vooruit te raden, z'n innigsten wensch uit te spreken. Ze werd boeiender voor hem dan ooit. Nu had hij geen meelij alleen meer met de verwaarloosde vrouw. Ze kreeg 't hoog-hartstochtelijke, 't fiere en hevige van een groote minnares, die alles, alles offeren kan aan haar liefde. Dat boeide hem nu, liet hem niet meer los. Maar 't verlies van z'n kracht maakte hem toch ook woedend op zich zelf. Hij vond zich nietig, voos, zwak, ijdel en van een weerzinwekkende zinnelijkheid. Hij vond zich tegenover z'n werk flauw, een ellendeling. 't Gloeide en vocht in hem. Hij was geen mensch meer, maar een schepsel omkronkeld van begeerten. Als hij 's avonds thuis kwam, na bekoeling van de dag-avonturen, na dat geheime beklemmende samenzijn met die prachtige, hem-ver-langende vrouw, en hij zag Louise, zoo eenvoudigjes en rustig wat goed voor Kareltje verstellen, zoo innig-stil met haar