Kunstenaarsleven, tweede deel

142

Die kon met ontnuchterende, stekelige venijn-woordjes z'n heele stemming bederven voor 'n ganschen dag. Dat wou ie niet! Hij besefte, hoe gelukkig Flora was, nu hij naast haar zij werkte. lederen dag kwam ze met haar boek, zoo van de kinderkamer¹, naar hem toe ; soms, als ie er 't minst op verdacht was, achter hem aansluipend, hem de wangen kussend :

Dan schrok ie :

— Hemel Flora !.... wat onvoorzichtig.... als er eens iemand inkomt !

Maar ze keek 'm verbaasd aan. — Voorzichtig ? voorzichtig ? O, nu ze hem lief mócht hebben en hij haar niet wegstootte, nu vreesde ze niemand meer.

— Maar Flora.... als Soonbeek.... door de meisjes.... door wat ook, iets merkt ?

— Soonbeek ?.. .. Maar Mau, ik laat me niet dressieren.... Wat deert je ? Er is nou een man op de wereld, dien ik liefheb .... die ben jij !.... dat wéét hij.... dat heb ik hem gezegd !

— Wat ?.. .. Weet hij dan iets van onze verhouding ?.. .. dat.... dat we.... dat je me zoent ?.. ..

— Nee Mau.... heb geen vrees.... dat weet ie niet.... en behoeft hij niet te weten, ja ? 't Zou het einde zijn van mijn geluk.... want hij zou me durch.... durch.... doorslagen !.. .. Maar hij weet wel, dat ik jou alleen liefheb.... Ik heb 't hem gezegd ! Soonbeek zal jou er nooit iets van bemerken laten !.. .. Daarvoor is hij veel te hoogmoedig.... Als hij wist.. .. dat ik 't jou gezegd had.. .. dat zou hij niet verdragen kruinen ! En hij is tuchtig bang voor schandalen.. Dat moet je noe niet nachgrübel, Mau!.... dan smart je me, ja ?.. ..

Maurice zweeg, schoon 't in 'm joeg. — Dus Soonbeek wist, dat Flora hem liefhad. Was ie daarom dikwijls zoo plotseling kwaadaardig en venijnig in den laatsten tijd ? Toch had ie niets aan hem gemerkt. Z'n vreeselijk wantrouwen voelde ie niet op zich drukken. Maar als ie wist, dat Flora verliefd op hem was, waarom haalde hij hem dan juist in huis ? Was dat om zijn kracht, zijn weerstand te toetsen ? En Flora zelve ?