Kunstenaarsleven, tweede deel

i4i

Maurice, dadelijk bekoord door die geheimpjes-verbergende oogen, riep haar in. Ze bleef dan eerst wat intieme praatjes van dit en dat binnensmokkelen. Daaruit groeide van zelf 'n uurtje speelsch-genoegelijk-babbelen. Flora schertste en snaterde losjes-gezellig, fijn-vernuftig afwerend Maurice's spotternijtjes op haar stijf-deftig hollandsch-duitsch. Ze was heelemaal zoo charmant, als hij haar nog nooit gezien had. 't Trage bleef uit haar gang weg, ze liep nu wonderslank in haar grijze, korte japon. In ieder gebaar leefden fijne zwier en elegantie en alles wat ze deed en zei was doortrild van 'n innige, vrouwelijke, beheerschte kieschheid.

Na een paar dagen kwam Flora zacht aan de deur van z'n kamer tikken, vroeg of hij er niet tegen had, dat ze vlak bij 't raam, in 'n hoekje 'n boek ging zitten lezen.

Maurice vond 't heerlijk, want telkens had hij behoefte over z'n werk te spreken, over een brok hier en daar, vóór hij laatste verbeteringen aanbracht. Hij sprak ook veel met haar over duitsche literatuur en bemerkte, dat ze zeer veel en zeer goed gelezen had. Meer en meer werd ie getroffen door haar dikwijls fijn en zachtaardig-ironisch vernuft, door de subtiele schakeeringen van haar lenigen geest. Ze maakte soms heel oorspronkelijke, verrassende opmerkingen. Zóó fijngevoelig en zelf-levend had ie zich die sentimenteele, kwijnende salon-dame toch nooit ingedacht. Hij beheerschte z'n verbazing meestal zeer goed, maar eens werd 't hem te kras en riep ie uit :

— God, Flora, dat is magnifiek !...,. Zooveel goeds heb ik nog nooit van je gehoord !

Toen 't eruit was, kreeg ie 'n kleur als 'n boei. Wat grof, lomp, onkiesch vond ie zich nu weer !

Maar Flora lachte fijntjes, met 'n innig-geestig trekje om den mond, zei heel zacht tot Maurice, dat hij nu toch al te welwillend was, wijl hij wist, dat ze eenvoudig herhaalde wat hij 'n maand geleden zélf had gezegd.

's Morgens vroeg kwam Maurice al op de Heerengracht, maar toch altijd na negen uur, om Soonbeek niet meer te treffen.