Kunstenaarsleven, tweede deel

139

half van woede, als ie zag wat Flora aan vruchten liet opdienen : druiven, groote appelen, peren.... noten.... 't Was niet uit te houen. De spot van Maurice vreezend bij 'n uitbarsting, sloop ie weg naar de zaal, las daar z'n krant en z'n katalogi bij 'n schemerpitje, in de kou. Den volgenden avond schold en vloekte ie weer op koffie, likeur, lekkeren wijn en vruchten, telde op wat er gebruikt werd aan zoet, beschimpte de verkwistingen van de menschen, al maar in de hoop, dat Maurice kwaad zou worden en den boel laten staan. Maar Maurice at kalmpjes door, negeerde hem stilletjes.

Maar in Soonbeek bleef onrust doorjagen. Als ze zoo royaal deden waar hij bij zat, hoe zouden ze dan den boel niet verkwisten als ie er niet was ?

Terwijl Maurice, even voor 't avondmaal, dan beneden in de zaal van z'n korrektie uitrustte, sloop Soonbeek stiekem naar z'n kamer, ging ie nerveus, bang dat ie betrapt zou worden, zoeken naar pitjes of schilletjes van vruchten. Dan begluurde ie ieder hoekje, berook en besnuffelde ie alles wat ie zag staan; Vond ie wat verdachts, pitjes of 'n schilletje, dan vroeg ie beneden Flora, met 'n dreig-schrik in z'n oogen, of ze 's middags óók vruchten zaten te eten. Dat mocht ze niet toelaten. Flora strafte hem dan af, door sarkastisch hem toe te vlijmen, dat 't door Maurice zelf bekostigd werd. Dan begreep ie verwrokte ie z'n woede tot 'n gesmoorden toorn en zweeg. Weer aan tafel, probeerde hij zich te beheerschen, at en dronk mee van wat opgediend werd, al zweette ie van angst, dat er ter eere van Maurice nog meer, nog altijd meer zou komen. Ook kon ie aan tafel niet dulden, dat de kinderen of wie ook, iets overlieten. Niet om 't weinig gemanierde, maar om 't barre verlies. Alles wat overbleef schraapte hij bij elkaar, stotterend van hartstocht en brommend.

— Al heb je geen honger !.. .. 't is zonde.... beter in je

maag dan in de gootsteen____eet op.... kost geld.... 't is

zonde !....

Flora ergerde zich aan z'n grofheid, maar hij stoorde zich niet aan haar verzoek om op te houden. Tot zelfs de restjes