Kunstenaarsleven, tweede deel

₃8

werken moest ie ! Werken en daar tusschen z'n overduizelende weelde-bui.

En hij zwoegde in ademlooze spanning aan z'n arbeid, uren achtereen, alles vergetend van z'n weelde, z'n tapijten, z'n stoel en z'n divan, z'n kamer, z'n huis, Flora en Soonbeek, tot ie, dood-op, z'n pen neergooide en languit weer liggen ging met de koorts in z'n bloed, overgloeid van werkgeluk.

En overal was zorg van Flora om hem heen. Ze wou niet, dat hij door de meisjes bediend werd. Dat vond ze te koel, te oninnig. Zoo'n gast was haar dubbel heilig ; die moest veroverd worden. Alles, wat hij vroeg, verzorgde zij zélve en liet 't hem dan eerst brengen. Zelfs Soonbeek kreeg na 't avondeten soms 'n gulle bui, deed mee aan allerlei kleine gezellig-heidjes en 't nasnoepen van fijne lekkernijtjes, waarvan ie nu jaren en jaren allang met den grootsten afschuw gesproken had. Hij dronk mee, dadelijk na den maaltijd, koffie zonder melk, wat Maurice zoo heerlijk vond, snoepte mee likeuren, en deelde uit, z'n geurigste, duurste sigaar.

Maar in den aromatischen rook bonsde z'n hart toch alweer van onrust, kon ie z'n oogen niet gelooven, dat Maurice, de sobere man, die bijna twee jaar honger geleden had, nu zóó omgekeerd was. Maurice begon 'm dan uit te leggen, dat ie alles-behalve 'n materieel genotsmensch was, dat ie bijna nooit rookte, nooit dronk, nooit lekker at, maar dat ie 'n enkelen keer 'n exuberantie, 'n overgave aan de weelderigste dingen 'n demonische verrukking vond ; toch geen gezwijmel en geen dierlijke uitspatting, maar net zooveel, dat je geest nog alles van de gouden dronkenschap kon proeven, niet alléén de lippen, de tong, 't gehemelte, de organen, maar de géést.

Maurice lachte dan, zacht en vreemd en Soonbeek voelde zich voor den gek gehouden, 't Was niets meer of minder dan 'n soort plundering van z'n middelen, 'n soort berooving van z'n goed. En daar hielp Flora aan mee, of, die bracht 't zelfs aan den gang. Onder 't drinken en likken en zoetig proeven kreeg-ie gejaagde, smartelijke wroeging, nam ie zich voor den volgenden avond geen slok meer te nemen. Hij stikte