Kunstenaarsleven, tweede deel

136

weelde verborg iets voor hem, dat ie angstig aanvoelde en toch niet zag. Nu had 't leven hem in 'n wondertuin gelokt. Hij dwaalde en at en hij zag óp naar 't gloeiblauw van de luchten, naar de gouden vruchtentrossen. En overal rook 't zoet. Er was bedwelming, lucht van jasmijnen en accasia. Hij at en zwierf en altijd toch in een angst, alsof 'm iemand in dien wondertuin op de hielen zat, hem bekeek, ieder van z'n daden, zonder dat hij dat wezen kon zien. Was 't Soonbeek ? Z'n demonisch, grillig, onderdrukt en geheimzinnig gedoe ? Was 't Flora die hem lokte ? Kon hij zich maar rekenschap geven van dien angst, juist nu z'n lot, z'n leven zoo gunstig keerde. Neen, dat leven, dat luxueuse, zou ie toch nooit lang kunnen uithouen. Hij vond er een zalige bedwelming in, een wegdrijving naar oorden van innige peinzerij, waar 't zachte, heel-zachte gezang als lucht-muziek verruischte al z'n liefdedroomen van toen. 't Was 'n weemoed-geween, 'n gesnak en 'n zacht, heel zacht geruisch in 'm, als hoorde ie in den slaap nog zeegezang. 't Was goddelijk-mooi als 'n fijn-grijze, koele, be-sluierde zomerdag, koel als 'n tunnel tusschen 't vlamgoud der andere dagen. Maar toch zou hij zich na maanden van geurigen sluimer er uit ópstooten. Dan zou-ie weer moeten zwerven door 't leven voor 't bestaan van z'n werk, zijn kunst, dat z'n heel innerlijk, z'n alles was.

O ! hij zag wel, dat Flora zich afsloofde, om 't hem behagelijk, heerlijk en gezellig te maken. Als ze maar flauw vermoedde dat hij iets hebben wou, stond 't 'n poosje later al voor hem !

'n Eind van z'n werktafel af strekte zich 'n divan, zacht omkleurd met perzische tapijten. Dat had zij heelemaal zoo gestoffeerd, dat ie maar lang en veel droomen kon, zooveel en zoolang ie maar wou. En om alles heen, om ieder meubel en ieder ding, rook ie den fijnen theerozengeur van Flora, die ook uit 'r kleeren wasemde. Vreemd, heel vreemd en ontroerend vond ie dat. Hij kon soms uren zich overgeven aan de zoete beneveling van 't geurenspel. Hij kreeg er de innigste en klaarste visioenen door. Elk ding had voor hem z'n eigen geur-leven, bracht hem altijd in geheimzinnig kontakt met