Kunstenaarsleven, tweede deel

135

hun samenzijn betrof. Hij had hem nu veel diensten bewezen, veel geholpen, wel alles precies op afbetaling, maar toch onder 'n vreemde verteedering, die hij tegenover niemand ooit geuit had. Hij moest er iets voor in de plaats stellen. Hij moest zich dus maar schikken in dien dwang. Druk en opgewonden telkens op z'n horloge kijkend zonder te zien, was Soonbeek onder zwaar schoengekraak weg-getrippeld.

Den eersten dag van z'n korreKtie in de suis-stilte van het rustige, rijke huis, voelde Maurice zich overslopen van 'n vredige innigheid, 't Vertrek was licht en gezellig. Hij keek net op den herfsttuin uit, en vlak voor z'n venster leefde ie met boom-kruinen en zweepende takken en vogelnestjes tus-schen stronkige bast-bulten. 't Zong achter 't venster als 't zachte rhytmische zeegeruisch en soms tikten de takken tegen z'n ruit, schrok ie op en lachte van geluk. Zoo stil en zoo wonderlijk ingesloten had ie nog nooit gewerkt. Hij voelde 'n diepe bevrediging. O ! die stilte van 't huis, hoe bevend-gelukkig liet ze 'm de klanken van zijn werk hooren, den zang van zijn taal. Dat was als de wijduitdrijvende stilte van de zee, de stilte, waarnaar hij snakte met heel z'n ziel.

De weelde-omgeving werkte ook weer op hem in. Er iag iets luxueus in die meubel-omkoestering. Twee schellen had ie onder z'n bereik. Hij kon krijgen wat ie begeerde. Daar zorgde met de innigste deelneming Flora wel voor. Zij vertroetelde hem met allerlei kleine gezelligheidjes. Alle dingen waarvan ie hield, bracht ze 'm boven. Hij was nu jaren in schooiers-ontbering gehard geweest. Wat gebeurde er nu met hem ? Kon hij zich nog wel z'n honger-periode indenken ? Hoe lang was 't nu geleden, die ontzettende, die bang-zwarte, dreigende angstnacht van Louise'§ bevalling ? En Soonbeek ? hoe lang kende hij dien grilligen, vreemden, angstaanjagenden man ? Nog geen jaar ? Juist de koesterweelde van nu maakte 'm bang. Z'n lot had wel 'n keer genomen. En toch drukten hem zooveel dingen, waarvan ie vroeger nooit den last gevoeld had. Juist die zoet-aanruischende, hem besluipende