Kunstenaarsleven, tweede deel

129

pigen snik uitscheurend. Nu eerst besefte Maurice, welk 'n vreeselijke smart er in ieder woord van Flora trilde. Hij bleef verstomd zitten, terwijl zij, hakkelend, met schrei-stem, er nog uitwrong :

— Aber.... luister.... Mau.... luister ! Ik heb heel veel aan Louise gedacht.... Ik voel mij zoo laag gehandeld hebben tegenover haar.... Als ik er aan denk, durf ik haar nooit weer onder oogen kommen.... Maar.... eens.... eens zal ik haar toch alles bekennen !.. .. Maar.... och neen.... Maurice.... ik kan niet spreken.... ik kan niet! ! — Als je wist.... nein.... nein....

— Maar bedaar dan toch, Flora !.. ..

— Als je wist.... hoe duchtig ik mij voorgenomen had, je te vergeten !.. .. als ik je weer zien zou., .. nooit zou ik je weer 'n woord van mijn liefde reppen.... Och.... och !.. .. zoo'n karakterloos schepsel, als ik noe bin, ja ! Ich bin een waanzinnige !.. .. een uitschot! een uitschot! —

— Maar Flora.... Flora ! wees toch niet zoo woest!.. .. bedaar toch !.. .. Laten we nu juist wèl spreken !.. .. 't Is veel beter voor onze verhouding tegenover Louise en Soonbeek !

— Soonbeek! Soonbeek ! gilde ze nu, bleek als gips, en plots, met dreigende ontzetting in haar stem viel ze uit: Maurice, Maurice.... noem mij zijn naam niet!.. .. Ik verbied het u !.. .. Ik haat hem !.. .. haat hem !.. .. Hij is oorzaak van mijn val, mijn ellende.... de schoeld !.. .. Soonbeek !.. .. ach, gott! Hij heeft mij tot 'n schaap gemaakt.... 'n mak dier !.. .. O, Maurice, wat wreed,.... wat wreed van je !.... om noe, nóe juist van hem te spreken !.... Hij heeft me tot zoo'n laf schepsel gemaakt!.. .. Ik ben geen vrouw meer !.. Hij heeft me zoo vernederd, dat ik niet meer gis wat vernedering is.... ich bin gedankelos.... ich bin alle zelbgevoel kwijt.... zijn smaad heeft mij kapoet gemaakt.... Och, nein, nein.... ik bid je.. .. spreek alleen over Louise.... de liebe Louise.... dat wil ik met je afvlechten.... dat.... maar niet van hém! ^

Haar stem, zacht doorsidderd en doorschreid van klagende

II