Kunstenaarsleven, tweede deel

ii7

de juffrouw, om niets en niemand meer gedacht. Ze voelde de nietigheid van alles, wat haar nu in haar liefde-uitleving, belemmeren kon. 't Was 'n ziels-opstand, 'n goddelijke uittocht van haar diepst begeeren, zoolang diep, diep verborgen in haar pijnende wanhoop. Ze voelde geen vrouwelijke schaamte, geen eigenwaarde, geen kiescheid, nu ze zoo was losgestormd. Haar ziel brandde en bruiste. Niets kon meer van haar liefde neergeduwd worden in z'n hevige opgolving, niets bezweren die ziedende overgave. Even later begon het in haar te schemeren, dat ze overvallen kon worden door de kinderen. Maar in de stille na-verrukking van haar daad, triomfeerde ze over iederen angst en beklemming.

Ze begon weer hevig te beven. Ze hoorde Maurice wel heel zacht wat tegen haar zeggen, maar ze begreep hem niet. Alleen grijze glans schoot uit haar oogen, die in aanbidding hem streelden.

Nu hoorde zij klankgeruisch van 't orgel, de voix céleste in wijde hemel-stilte. Bij 't weggaan, toen Maurice zag dat haar angstige bleekheid wat wegtrok, zei hij haar heel stil, als oversluipend met z'n stem, dat ie gauw terug zou komen. Hij bekuste lichtelijk de witte handjes. Ze rilde, keek hem aan, en 't grijze vuur vlamde weer. Ze zei niets, liet hem weggaan. Ze kon zich niet verroeren ; ze lachte maar in zachte verheerlijking van haar liefde en ze bleef stil lachen, ook toen ie weg was. Ze hoorde alleen 't geruisch van de voix céleste met den zachten liefdeklank van Maurice's stem er-tusschen.