Kunstenaarsleven, tweede deel

io8

te worden uit haar droef gebedel, door een man die de klaagstem van haar gitaar kon breken.

Ze had Maurice schuchter en aarzelend die fantastische droomerij verteld. Nooit had ie zoo gelachen als toen. ״Je bent heelemaal afgedwaald Flora, zei ie toen. Je wilt 'n Mignonnetje van je maken alleen om 'n Wilhelm Meister te ontmoeten. Jij wil ook wel uit 'n brandend gebouw gehaald, maar toch zeker weten dat je gered wordt. Jouw romantiek zit vast aan 'n soort levensverzekerings-polis. 't Is niet echt 't is weé, weé!...."

O ! als ze zich de schamperheid en den spot van z'n woorden toen weer indacht, dan rilde ze, en toch had het haar goed gedaan. Hij had haar droomerij genoemd 'n sentimenteel gedachtengestoei, waarnaast 'n duitsch bakvischje nog 'n Bismarck-natuur werd. Hij had haar er mee geplaagd, vervolgd, 't zoo bespottelijk gemaakt, als ze alleen waren, dat ze er van schrok, 'n Poos later, niet meer spottend, had. Maurice haar zijn schamperheid verklaard. Dat zij melancholiek was, zwaarmoedig en nerveus-teer van gestel, vond ie in z'n soort even normaal, voor zoover 't niet anders kon, en dit haar eigensten aard uitdrukte, — als vroolijke, lichtzinnige en luchthartige fratsen van optimisten. Dat ze fate-listisch was werd bedenkelijker, maar toch alles had een eigen natuur, en als ze die natuur zuiver wist weer te geven, dan kon dat zelfs groote ontroeringen wekken in anderen. Maar fantasietjes als die van 't zwervend meisje, vond ie slap en valsch van overvoeligheid; hadden veel van een gekleurde reklame-• plaat door een levensverzekeringmaatschappij uitgegeven, waarop onverzekerden naar 'n duistere, kilte-spelonk, 'n groef dalen., en verzekerden knussig 'n lichtglanzend paradijs inkuieren. — Ze moest die ziekelijke weekheid in zichzelf bestrijden. Daar kon ze van af, als ze in 't leven ging kijken ; met steun en niet zonder overgangen, want dan zou ze nóg overgevoeliger worden. Ze moest eens op Louise letten. Die was ook melancholiek en stil, maar uit 'r diepsten aard, en zonder de kleinste zelfvertroeteling van haar ongelukjes. Na dat gesprek had ze zich erg gekrenkt