Kunstenaarsleven, tweede deel

107

op 't heete straatzand. Ze zong en weende maar, en liep, door al verder, troosteloos. Achter haar aan hoorde ze den jongeling sluipen, voelde zij hem in angstig bewondering voor haar droeve straatmuziek. En zij lokte, lokte hem mee uit de brandende, woelige stad, naar de stilste plek. O ! ze kon dan zacht wel even lachen in haar weenende wijsjes, maar haar gitaar bleef droef zingen, zwaarmoedig. Zij zweefde voort, slank en licht haar blanke naakte voetjes bij ieder en stap schroeiend in 't brandende zand.

Eindelijk als ze voelde heel ver te zijn en heel alleen, viel ze neer, dood moe, bij 'n stille schuur, of achter 'n verbrokkelden, verweerden kloostermuur. Dan hoorde ze 't ruischen van de stilte.... En nu zag ze naderen, met bevend ontzag en zachte schaamte, den mooien jongeling die 'n prins was ; die nu kwam zingen met zachte stem en klagend als haar gitaar : ,,Wondermooi meisje, slank en trots,.... waarom huil je ? Waar is je huis en waar zijn je ouders ?"

En zij, snikkend van smart, zei dan droef: „ik ben een arme zwerfster signor,.... niemand mag mij liefhebben.... alleen mijn arme gitaar lijdt met mij mee.. .."

Niemand ? snikte de prins dan uit, in groote ontroering brekend z'n woorden. En eindelijk barstte ie uit dat hij, hij haar liefhad, dat ie wel 'n prins was, maar dat hij haar, schoon bedelaarstertje, zou volgen waar ze ging.

Plots schrok ze óp van haar kloostermuur. De zon gloeide op 'r naakte voetjes en naakten hals, en in de gouden vochten van 't licht, begon ineens haar gitaar uit zichzelf te zingen, dat de prins verstomde z'n liefde-stem, en uit de trillende snaren ruischte nu zoet haar eeuwig liedje van smart en eenzaamheid.

Zacht stond ze óp, bevend van schroom voor haar mooien prins, en week zei ze hem, te luisteren naar die stem. Nu hoorde hij zelf dat niemand haar lief mocht hebben, dat ze 'n zwerfster was, en altijd, weenend verder moest.

Dan voelde Flora zich als 'n Mignon in weeke zelfstreeling van haar smartjes, wou ze zwerven door de vreemde landen, altijd ontroerd en altijd bang, snakkend ééns toch verlost