Kunstenaarsleven, tweede deel

100

0 ! als ze Maurice eens zeggen mocht hoe lief ze hem had. Neen, ze werd zich nu klaar bewust. Dat was geen zinnelijkheid die haar de ziel schroeide. Er was geen wulpsche drang en laag begeeren. Ze had zichzelf niet te kwellen, want daaraan dacht ze nooit. Zou hij haar minnaar worden, ze zou niet weten waar van schaamte zich te bergen £ maar wat ze wou was zijn teeder, brandend, innig woord, z'n zachte bescherming, en 't willen weten of hij haar ook 'n beetje lief had. Met de kleinste koestering van hem zou ze de hoogste verrukkingen ondergaan.... Als ze maar wist dat ie van haar hield, niet zooveel als van Louise, maar toch ook heel, héél veel!.. .. Als ze 'm eens zou vertellen, anders dan tot nu toe, van haar droefnis en smaad, haar vertrapping en ellende, die ze nu al de jaren van haar huwelijksleven van Soonbeek ondergaan had ? Als ze hem nu zou vertellen van haar snakkende en verlangende ziel, hunkerde naar 'n woord van zachtheid en innigheid, zou hij dan niet met 'r meevoelen ? Zou hij haar niet ééns 'n kus geven, haar even in de armen drukken, en zou hij niet zacht kunnen zeggen : Flora, ik heb Louise lief, maar ook van jou hou ik ?

Want dat was wel de eenige vrouw waarvan ze, zonder brandende kwelling, kon dulden dat Maurice haar hoog vereerde. Maar was zooiets dan geen waanzin-verlangen ? Zeker, zij, zij zou alles voor hem willen offeren ? Zij zou zich van haar kinderen losscheuren als 't niet anders kon, om bij hém te zijn. Ze zou haar man, haar rijkdom, haar naam, haar burgerlijke eer, haar heel leven willen offeren voor hém ! Er was niets te heilig als offer voor haar liefde. — Wat ze in haar liefde voor hem doorleefde, was niet alleen van een gloeiende verrukking, van een haar heele lichaam en ziel doorschokkende zwijmeling, maar gaf haar ook de zachtste, teederste aanrakingen met alles om haar heen. — Ze zag nu 't leven als heel, heel rein. Ze hoorde niets dan zingend geruisch, en daar tusschen in, voelde ze de liefkozingen van zijn onzichtbare handen, als 'n hemeisch streelen, een in-slaap wiegen, zoo zacht als 'n zucht en 'n zang tegelijk. Uren daarna nog voelde ze weedom,