Kunstenaarsleven, tweede deel

₉6

niet vleieriger en recht-aardiger zijn. Telkens zei ie liefjes, ״niet Flora ?" „niet Flora" ? „niet kind" ?.. .. zonder dat hij antwoord kreeg. Van zoo'n laag geveins, zoo'n droef gehuichel sidderde ze. —

Dien dag was Flora thuis gekomen hij Maurice, had ze snikkend verteld hoe 't leven eigenlijk tusschen hun tweeën stond. — Een leven van haat, walging, minachting van haar, — een leven van schraapzieke hebzucht, onverschilligheid en bijtend venijn van zijn kant. — Van dien tijd af kreeg Maurice pas kijk op haar en op hem, voelde hij innig diep meelij met Flora om de vernieling van haar jeugd ; met hem, om zijn brandende demonische onrust. Hij had haar getroost, zachtzinnig en lief, en zij had heerlijk gesidderd onder zijn goedige, hartstochtelijke woorden. Hij wou dat ze Soonbeek kalmer, rustiger bekijken ging, zooals Louise. Hij wou dat ze vooral ook z'n goeien kant vasthield. Ze had geluisterd, uitgezucht, maar al sterker brandde haar haat los. Neen, neen ! ze kón, kón nooit meer iets voor hem zijn. — Toen vertelde ze zulke schrikkelijk-krenkende dingen, dat Maurice begreep te moeten zwijgen. Er viel niets meer te koppelen. En góed te praten wat als 'n walmende gemeenheid openlag, wou hij voor niets ter wereld. —

Van dien middag af was Flora zeker dat haar liefde, haar bewondering voor Maurice geen romantische gril kon zijn. — Ieder uur dat ze hem na dat gesprek niet zag, voelde ze zich van een smartelijke ellende doorpijnigd. — Ze wou sterven, plotseling, om 't schrikkelijke verdriet van haar eenzaamheid niet langer meer te voelen. — Vluchtig, wild, en als fantomen, dwarrelden vóór haar, visioenen van zelfmoorden.

Maurice behandelde haar als 'n lieve vriendin, en niets, niets zag hij van haar passie voor hem, voor hém alleen. Neen, geen passie, maar een alles overbrandende liefde, een snakken naar zijn heele zijn, naar iederen ademhaal van zijn bestaan. Maar alles van 't morbide in haar zelfmoord-visioenen, week weer voor de verrukkingen, door die liefde telkens ondergaan. — Ze was nu gerijpt in haar verdriet en vernederingen. Ze werd telkens weer neergesmakt door ontroeringen die haar als 'n