Studiën, eerste bundel

42

zoo dwars-in-oordeel tegen elkaar inklopt, inslaat onder de aanzienlijke broederen der schoone konsten. Treffelijk is dan een vergelijkende studie.

Bij het boek Warhold van Van Oordt geschiedt echter een bijzonderheid. Ik geloof, dat niet één van de critici, de meest-schetterende en jong-veulige niet, het zal wagen de bijzondere knapheid van dit boek te loochenen. Zij die het nog wel mochten doen, schenden zich de tronie, slaan zich wonden in de ziel. Er is geen boek in onze literatuur, waarover geen verschillend oordeel zou bestaan. Zelfs het mooie Geertje van De Meester is van verschillende kanten nog gehavend. En het werk van den stijlvollen Ary Prins ook; al was het om de vulgairste onbe-grijpzaamheid. Juist daarom kunnen kwaadwilligen altijd, met fonkelende zwelling van hun polemischen hanekam, één oordeel-wezen tegen een ander oordeelcreatuur uitspelen. Zoo kan het gebeuren, dat heden een Scharten in De Gids u roemt,... morgen komt er een ander en brengt u voor een neerhaling van hetzelfde product,... neen, nog sterker, voor een verschopping en verminking van den mensch, die u hoog'-lijk prees. Want gebeurde het niet in den jare 1906, dat daar een felle vernieler optrad, die den Scharten tot een knoeier en middelmatig dichter in zijn branderige ijdelheid terug deed krimpen, zijn hoornstooten temperde met de occulte gebaren van een woest magnetiseur. O Gutteling, Alex Gutteling, we gedenken u immer! Gij hebt Scharten en meer, danig neerge-smakt en uw koude zolen glibberen van het bloed. En terwijl deze anderen van hun troon sleurde, werd hij zelf van eigen zetel afgerukt. Zoo loopen er heden ten dage critici rond met het hoofd van een ander op een gouden schaal, terwijl hun eigen kopstuk reeds