Studiën, eerste bundel

34

psychologie zuiver is. Ik wou enkele stijl-staaltjes tegenover elkaar zetten. Fabelachtige slordigheid en soms rake fijnheid van zeggen. Als episch product is Geertje op 'n derde plan te brengen.

Geertje is hoofdzaak; dus psychologie. Hü heeft niet aangedurfd Groot-Botterdam te geven in zijn daverend gerucht, in zijn woelingen, hevige havenwerkingen. Bewijst wél dat De Meester zich kent. Epicus is hij absoluut niet. Ook niet in zijn mensch-groepeeringen. Toch is er een soort episch sentiment in Geertje, hoe zwak ook, dat even opleeft in de Botterdamsche kermis. Werkelijk zijn in die beschrijvingen soms heele goede, kleurige détails, maar alles is veel te kortademig. Tot men van zelf terugkeert tot de conclusie: De Meester is alleen groot in de psychologie van Geertje, en een écht meesterstuk, volkomen gaaf, zou hij, niet in 't boek, maar in de persoon van Geertje gegeven hebben als hij haar nog véél sterker en zuiverder had geobjectiveerd, als hij de luidruchtige en drukke nervositeit van zijn eigen artistieke persoonlijkheid gansch en al had buiten den stijl gehouden.

Zoo pas las ik een stuk van den heer'Veen uit Knijpe over Geertje. Hij spot, deze heer, en zegt dat hij schoon een ״volmaakt" boek gelezen hebbende als Geertje, zich zoo gruwelijk er mee verveeld heeft. Deze heer spreekt over de „kraaiende bewonderaars" van Geertje, maar erként: 't is geen onzedelijk boek.

Ziezoo, de heer Veen uit Knijpe, knijpt ter dege! Ook wij zeggen het dezen heer na: Geertje is absoluut geen onzedelijk boek. Laat men den heer De Meester maar uitschelden om dit „vuile" werk. Hij zal er koud voor blijven.

Wie herinnert zich de afbreking van Zola's onsterfelijk La Terre door den grooten Anatole France?