Studiën, eerste bundel

111

toch zeer doordringend en geheel eigen individualisme. Ontneem hem zijn weedom en zijn atmosferische verrukkingen, en hij zou wankelen. Want voor actie en plastiek heeft hij zoo goed als geen gaven. Hij kan alleen psychologis den weemoed en de smart verweven van zijn eigen ziel in de episode van andere levensgevallen. De smart der krachtigen kent hij niet, noch den weemoed der sterken. — Lees daarom ook Ale-trino niet als ge groote dingen van het leven hegeert, dingen met veel klank, met zwaar gerommel en gerucht. Hebt ge zoo toevallig Shakespeare pas gelezen met diens veelzijdige levens-uitstortingen, hoe schamel, hoe zwak, hoe huilerig en laf zal u deze literatuur voorkomen, hoe dreinerig en chagrijnerig en hoe tergend van plagerige neurasthenie en overgevoeligheid. Maar toch is er in Aletrino kernl Er zijn tijden in 't leven van ieder mensch-met-ziel, dat men zoo vlak op zijn gezicht de smart hoort fluisteren, zoo wezenloos, zoo broos en onstoffelijk van stemmeklank. In die stemming zult ge Aletrino herkennen als een zeer schoone, eenzame, wel schuwe, maar stille en diep in zich-zelf lijdende en mijmerende natuur. Dan ziet ge zijn taalgeslobber soms over 't hoofd, zijn woorddraaierijen en zijn truc-maniertjes. Dan zijt ge in zijn macht en doorleeft ge het leven van zijn ziel, dat, schoon in schaduw-van-smart zich bewegend, toch zeer mooi moet zijn om al wat het allerdiepst opneemt en verwerkt van al die kleuren, die wondre schijnselen, die atmosferische wisselingen op de, in toover van lichtwerkingen, telkens weer anders aangeraakte levensdingen.

O! droef is 't, zijn werk, niet dramatisch, maar lyrisch-droef.... O! droef is 't, maar ontroerend en stil als de stilte-ruisch zelve. Door iedere pagina ruischt zjn weemoed. En als 'n lied van Schubert