Studiën, eerste bundel

112

soms, zoo snikkend van smart gaan er klanken doorheen. Beethoven gaf ons de smart der menschheid! Schubert de smart van den mensch! Beethoven, al-omvaamer van massale smart, Schubert, zanger van het leed der Ikheid. Kleine tragiek als ge wilt; maar toch van een pregnante teederheid, die in ons telkens iets zaligs van 't leven versmelt. Die Schubertsche teederheid van melodie en zoete klank-kabbelingen, droeft ook soms in Aletrino's werk; ze is zoo onzeg-lyk-innig, zoo diep-roerend en zoo simpel van men-schelykheid dat ge totaal overrompeld zijt van bekoring eer ge het vermoedt en dat juist is zoo heerlijk. — Ook Schubert schreit als een kind, wanneer eenmaal zijn melodie van zijn duistere en eenzaamste leven verhaalt, en ook Aletrino kan een weemoed geven die je doet snikken en schreien, verborgen en stil, maar zoo zacht als ging er een rilling door je heen.

Wil men Aletrino ook nog van zijn meest mensche-lijken kant bezien, men leze in dezen bundel: Zomeravond. Literair wel niet de beste schets, kreunt er toch iets van zijn innigst meelijden met al wat verlaten en verarmd is, door heen, zoodat ge voorgoed hem ook als mensch in u opneemt.