Studiën, eerste bundel

106

weer in op natuur-stemming, op licht- en kleur-wer-kingen, en niet eens op de kleurvoelingen vanLine, maar op de atmosfeervoeling van zichzelf. — ״De lente, (gaat hij voort, Q.) was opgezond uit de vuil-wattende dichtheid der winterwolken," enz.

Zóó vervolgt hjj een pagina lang, weer gansch en al uit den verhaalgang geslingerd, zich heelemaal uit-zeggend in stemmings-beschrqving van zon en licht in de conditorei, tot hij eindelijk, wat uitgelaaid, den verteltoon weer laat hooren. Maar telkens opnieuw dompelt hij ons onder in zijn beschryvings-woede. Op pagina zeventien doet hij weer precies hetzelfde.

Weer de verhaaltoon: ״Op één van de Pinksterdagen zou de conditorei gesloten zijn en de studenten hadden gevraagd of zij dien dag met haar naar buiten mochten gaan. 's Morgens vroeg waren zij haar komen afhalen."

Nu denkt ge toch het verhaal beet te hebben, niet waar? Weer fopt hij u. — Want dadelijk er op volgt weer: ״Het was een koel-zomerende ochtend, met een wijdblauwe, wolk-looze lucht, diep-strakkend boven het rose-goudene zonlicht." Enz. — Volgt weer een pagina atmosfeer-beschrijving, verwerking van lichten kleur-groeiingen, over boomen en huizen, en weer zijn we het verhaalmotief kwijt. Zoo gaat het voortdurend in bijna al zijn schetsen. Een volslagen willekeurige inlassching van gevoels-, gezichts- en gehoorsindrukken, verwerkt met een stijl die zeer complexe bestanddeelen van impressionistische techniek bergt, dikwijls geheel buiten de verhaal-motieven om, en nog vaker buiten de ziel der schepselen, waarvan een gebeuren te vertellen valt. — Telkens, ook in deze schets, vergeet Aletrino, dat hij de vrouw-in-het-ziek-bed ons in den opzet heeft uit te beelden, niet zijn innerlijk, zijn smart, zijn weemoed, niet zijn atmos