Studiën, eerste bundel

103

meren, de geschiedenis van haar leven. En heel aan 't eind der schets worden we weer even voor het opzetmotief gebracht, het sterfgeval en den dood van Line in het ziekenhuis. — Dergelijke novellen-com-positiën blijven van een zeldzame naïveteit. Van handeling geen sprake. Het schijnt alleen om het verhaaltje te doen, het vertreurde leven van dat vereenzaamde schepsel Line, dat daar ligt te kwijnen in haar ziekbed. Dat gaat hij ons nu van haar jeugd af verhalen, volkomen negeerend dat hij Line ons bij den opzet al voorstelt als liggend in een ziekenhuis: dat we dus eischen mogen een plastische weergave van dié omgeving, van dat gebeuren. Eenmaal de novelle-continuïteit verbroken, gaat hij nog verder en weeft hij om het verhaalmotief al zijn atmosferische en poëtische levens-aanvoelingen. Een tweede enorme naïveteit van Aletrino te veronderstellen, dat wij een dergelijke voor licht, tonalisatie en atmosfeer ragfijne, gevoelige ziel, accepteeren zullen als Line, de eenvoudige vrouw, een patiënt, ziek liggend en haar eigen geschiedenis vermijmerend. Wel heeft Aletrino een verhaaltoon, een verhaalaMure, maar meer ook niet. Al wat dr. Aletrino zelf voelt van weer en lucht, licht en kleur, atmosfeer en toon brengt hij in één zelfden, een dieper, één identischer gewaarwordingsreeks óver op zijn sujetten. Van geobjectiveerd mannen- of vrouwleven is geen sprake meer. Alleen het verhaal is bedacht of enkele gebeurtenissen zijn waargenomen of gehoord en verwerkt tot novelle-motief, maar het innerlijk der personen vervloeit gansch en al in het innerlijk van den doctor. Zijn menschen hebben allen een overweldigend fijne ontvankelijkheid voorkleur-werkingen, lichtspelingen, toon-somberingen, wolk-bouwselen, en nog allerlei andere atmosferische schoonheden. Tot in de fijnste detailleeringen vermijmeren