Het Volk God's, Menschenharten

65

alléén geklapt had over den , ,edelaardigerd Rozen-hedm, gelijk Uriël zichzelf nijdig besmaalde...

Dof, achter deur-portière, klonk gedempt: klop, klop.

— Binnen!

— Hier Branders... Op tijd?

Een gil van opgeschroefde vreugde klonk achter bioloog Brander's rug. Toen, een hysterisch-over-moedige, veel te hooge vrouwenstem:

— En mijn bont-bevederd persoontje!...... Edel-

grootachtbare Heer Branders is na zijn Doctoraal, een truffel van beleefdheid! Hij loopt vóór me uit als een rector-magnificus!...... Precies een poffertjesavond op de Soos... Jakkig, jakkig!... Ur, haal je hart aan me op,... ik kom van de meisjeskroeg!... Een hei-blond, ietwat puisterig bobby-kopje verscheen hijgend tusschen portière en deur. Drieëntwintigjarige, snerpend-intelligente Minnie Hal-bersma, medisch studente, stapte binnen in wit-voile japon. Spitse, fijne, anemische vingertjes beplukten nerveus de smalle volants. Geëxalteerd, schril kreet zij:

— Tjonge Ur, wat woon je hier reuze, reuze!... Wat 'n hoogte!... Lieve honnigheid, 't lijkt wel 'n wolkenkrabber!... Geen klap zou ik hier uitvoeren, boy!... Alleen maar vertrapt-lekker kijken en donders veel lol maken. Wég met de snijzaal en alle mandibulaire reflexen... Tjongetjoep, wat 'n luizig-zalige kast... Hola, wat begin je Ur, als de Adventischen gelijk hebben en de wereld over vierentwintig stonden vergaat?... Donders, je valt zóó met je neus op Long Island... Hè!... Nog iemand hier?...

Tillema plakte de hand op zijn glimmend-natte haren en viel ironisch-lachand uit:

— Dank je Mamme!... Zie je mij en me pilsie niet?

Menschenharten.