Het Volk God's, Menschenharten

53

Was het niet zijn onvervreemdbaar recht, met brandende ziel, de waarheid op eigen wijze te zoeken? En dan giste zij weer... Deed hij zoo koel om haar schrikhouding tegen Uriël's optreden onder het diner? Om haar huivering en angst, dat hij de Hereira's werkelijk zou bezoeken? En Papa's woedend verbod dan? Och, zij wist toch wel iéts van zijn dieperen aard, van zijn rein-vurige natuur... En nu dat ge-strompel en krampachtige zwijgen! Uriël stelde Mama mieit wat koude zinnetjes gerust. Maar zijn schijn-kalmte en afgemetenheid misleidden haar niet. Het teeder-hartstochtelijke in Uriël was niet verdwenen, maar verplaatst.

O, het spotgezwatel en de sluwe laatdunkendheid van Meester Leo negeerde hij volslagen...

Op een middag barstte Uriël los, toen Meester Leo in de groote zaal, met faunige boosaardigheid, Beethoven's ,,Mondschein" bespotte voor wat rookende en mal-flirtende, opgewonden-raaskallende vriendinnen van Maggie. Bleek zonlicht kabbelde met forelglan-zingen over een gebrandschilderde erkerruit.

Meester Leo verklaarde, dat de Quasi-una-Fanitasia, deze van maan-bestraalde romantiekerij, net zoo weinig had uittestaan met „Mondschein" als met Schubert's...... groote teenen.

Leo koesterde zijn dyonisisohe bui...... in Nietz-

schiaansch welbehagen.

Uriël huiverde altijd van Beethoven's liefdebdecht: het inhouden van een snikkend schreien. Het Adagio van „Mondschein" was voor hem een mijmerzoet klagen, zooals alleen zielseenzame minnaars dit beleefden. Een, — als hij het zoo noemen durfde, — sitigmatische lyriek, die uit geheimzinnige liefdewonden bloedde.

Dezen middag krenkte hem hevig het, als bros ijs afknappend spotwoord van zijn cynisch-overbluffen-